Piszę od lat, ale zazwyczaj moje opowiadania trafiają do zapomnianej szuflady z tabliczką: do dokończenia. Na dziesięć rozpoczętych trafia się jedno, które rozkochuje mnie w sobie na tyle, że nie mogę przestać. Wtedy żyję, oddycham i bezustannie myślę o bohaterach, scenach i wszystkim tym co czują. Amatorsko staram się przelać na papier swoje romantyczne bzdury. Jeśli ktoś chce pomóc - chętnie posłucham. Jestem otwarta na krytykę dotyczącą stylistyki, ortografii czy interpunkcji ( w tej ostatniej jestem totalnie do kitu). Jestem w stanie nawet przyjąć krytykę bohaterów - pod warunkiem, że już się w nich bezgranicznie na zakochałam. Wtedy jak typowa romantyczna mam różowe okulary na nosie i nic mnie od nich nie odstraszy. Nawet płytkość i brak wyrazu. Czasami w mojej wyobraźni mają tego więcej niż na papierze. 
:)