Kaliteli insan işiyle, boş insan kişiyle uğraşır. ✌️
________________________

Çocukken -henüz okumayı bilmediğim zamanlar- elimden kitabımı düşürmezdim. Abilerim hatta ablam bilgisayar manyağı olduğu halde, ben daha çok kitaplara sarmıştım merakımı. Hiç unutmam: 4-5 yaşlarında babam bana ilk cüzümü almıştı. Arapça harfleri olduğu halde okumayı biliyormuşum gibi kendi kendime okuyup dururdum. Yeni kelimeler üretirdim. (Güya arapça okuyorum)

Okumayı öğrendiğim zaman dünyanın en mutlu insanı oldum. "Artık okuyabiliyorum!" deyip durdum kendi kendime.
Hani ilk ehliyetini aldığın zamanlar olur ya... Araba kullanıyorsun, tek başına, yardım almadan! Kendini özgür hissediyorsun! Ben de okumayı öğrendiğim zaman kendimi özgür hissettim.

2004 yılında dost nedir onu öğrendim. Kan bağı olmadan kardeşlik ne demek bunu bana en yakın arkadaşım Nedime Okumuş kanıtladı. Pek yakınımda oturmadığı için birbirimize mektuplar yazmaya başladık. Berbat bir türkçeye sahiptim ama yazdıkça geliştirdim. 

Yıllar sonra Nedime'le kendi hikâyemizi yazmaya karar verdik. Arkadaşlığımız nasıl başladı, neler yaşandı; bir kitap haline getirmek istedik. Tabii çocuk olduğumuz için o hikâye yarıda kaldı.

Wattpad sayfasını keşfettiğimde sadece amacım okumaktı. Türkçeme güvenmediğim için hikâyeler yazmak aklımın ucundan bile geçmedi. Instagram hesabımda bir çok kişi aynı soruları sormaya başladı; nasıl birden kapandığımı, bu duruma beni neyin sürüklediğini merak ettiler. Herkese tek tek yazmak yerine kendi kapanma hikâyemi yazmaya başladım. "Kelebek Ömrü" hikâyemin bu kadar çok sevileceğini düşünmedim. Bana okuyucularım o kadar çok cesaret verdi ki, yazmaya başladım.

"Kelebek Ömrü" hikâyemden sonra bir şeyi fark ettim:
Meğer ben okumaya başladığım zaman değil yazmaya başladığım zaman kendimi özgür hissediyormuşum.

Bana bu imkanı veren yüce Rabbime şükürler olsun! Sizlere de desteklerinizden dolayı teşekkür ediyorum. ❤️