⭑

o kadar üzgünüm ki midem bulanıyor 

keşke kendimi kurtarabiliyor olsam. yaptığım şeyler sürekli övülüyor, yüksek puanlar, davranışlarım, hareketlerim, konuşmam. kendimi bunlar vasıtasıyla kurtaracağımı söyleseler de ben geleceğimi kurtarırken aynı zamanda ruhumu tüketiyormuşum gibi hissediyorum. ne yaparsam yapayım, şimdi içten içe ölüyormuşum gibi geliyor. çürüyorum. eğer arkadaşım yoksa ve insanları yeterince tatmin edemediysem, o zaman yaşamayı da haketmiyorum.  benden bağımsız, beynim böyle düşünüyor. kendimi sevemiyorum öyleyse insanları seveyim, insanların beni sevmesini sağlayayım. geçmişe dönmek istemiyorum, geleceği de görmek istemiyorum. hep yatağımda öleceğimi düşündüm, şimdi de öyle düşünüyorum. 

oda arkadaşımın bana böyle pervasızca dokunmasını eğer hoşlandığım biri olmasaydı sorun etmezdim gibi hissediyorum 

hoşlandığım biri var

körü oynuyorum

belki de tüm bu "sevgi işi" senin için değildir

eğer yapan sen isen, boynumdan beni assan da muhtemelen o an gülüyor olurum diyor bizim hoppili kafa, o da korkunç şeyler söyleme diyor, sonra sarılıp yatıyorlar

bae'm

hero öldü

''you've already done so much; so many lives you've changed, so many souls you touch and in the end, if it's only me you've saved, there something that I've been dying to say more than anything. need you to know i love you more than anything.''