sauvageis

Gece saatleri bütün şehir kendi karanlığına çekilip sokakların kimsesiz kaldığı vakitlerde, benim için en büyük kalabalık tek yaşadığım evim oluyor. Yalnızlığımın gürültüsü ile bir başıma kalıyorum.

sauvageis

Boğazıma batıyor kırıklarım, nefessiz kalıyorum. Her kelimem, boğazımda yeni bir yara. Yoruluyorum, bir başımayım. Ağlıyorum, insanların meraklı bakışları üzerimdeyken içimden ağlıyorum. Fırtınalar kopuyor benliğimde. Akşam oluyor, balkonuma çekiliyorum. Evimin içinde soğuğu her zerremde hissediyorum. Bu sefer gözlerim ağlıyor, şehre yağan yağmur oluyorum. Yıldızlarımın tamamı sönüyor, kapkaranlık oluyor gecem. İçine çekiyor beni, kurtulamıyorum karanlığımdan. Sonumu kendi ellerimle getiriyorum. Bak, avuçların arasına. Oraya bıraktığım kalbim paramparça.