Montaıgne diyorki "Hayat boşu boşuna akıp gittiyse neden onu kaybetmekten korkuyorsunuz?"
Korktuk..Ölüm yanıbaşımızdaydı oysa,aldandık...
Ne hayatı sevebildik,ne de dünyevilerden vazgeçebildik.
Yanıldık...
Ön yargılara kurban ettik doğru bildiklerimizi.
Yanlış yaptık...

Belki de hayatımız,bir görme engellinin duyduğu sese yönelmesi gibiydi.Bakmak ama görememekti sorunumuz..
Yazık ki bize Ama'ya kör dedik,kendi gözlerimizi açamadan.Ve bir kez daha kurban ettik nefsimizi,içimizdeki cellada!