Ben yalnızlığı iliklerine kadar işlemiş olan kız. Hayatı boyunca kimsenin onu sevmeyeceğini bile bile umut etmekten, birilerine bağlanmaktan yorulmayan bir aptal. Ama her zaman kendisinin farkında olan bir, bir... Buna ad veremiyorum. İnsan yalnızlığını nasıl anlatabilir ki başka? Sabah arkadaşlarıyla beraber gülerken çok mutlu, akşam ağlarken neden yalnız olduğunu hisseder sebepsizce? Hala birilerini sevmekten neden vazgeçemez ki? Bazen midesi kalbine baskı uygularken neden hala onu özler? Bunlara cevap veremiyorum. Farkındayım cevap veremedikçe de yoruluyorum. Peki son bir soru daha: " İnsan yorulduğunu bile bile onu özlemeye takati kalmadığı halde neden yine onu sever?"