@wiasris
insanlar saçma diyorlar. her şeye. birinin yokluğuyla yas tutarken fotoğraflarına bakarsın, yaptığı bi espriyi hatırlar hüzünle tebessüm edersin mesela. bana öyle hiçbir şey bırakmadın ki gittikten sonra bakıp seni düşünebileceğim tek şey yok. öyle yoksun ki, artık senden nefret dahi edemiyorum. neredeyse varlığını unutacak dünya , ah sol yanım hala yanmasa.
şaşıracaksın,
o uçurumu da aşamadım.
yalnızlığa övgüler dizerler. ben de yalnızlığı sevmeyi öğrendim. biraz fazla sevmiş olsam gerek, onsuz hiçbir şey yapamaz hale geldim.
insan tüm dünyayı yüreğine sığdırır, hepsinin derdine ağlar, yanlarında dağ gibi durur da kendine gelince afallar kalır. göremez kendini, içine çektiği zehirle savrulur durur. oysa başkası çamurun yanından geçse değmesin diye kolaçan eder vücudunu. kendisi ise kül olana kadar yandığını fark etmez. kavrulur ve savrulur da dönüp ayağa kalkmak aklına gelmez. kendini öldürür insan, sonra bıçağı en sevdiğinin eline verir. haykırır yüzüne. tüm öfkesini kusar. elleri kendi kanıyla sel olur.
"İnsan bazen acı çekmeyi tutkuya varacak kadar çok sevdiği bir gerçek.Bunu kanıtlamak için dünya tarihini kurcalamaya gerek yok, şu yerkürede öyle ya da böyle yaşamış biriyseniz kendinize sorun yeter."
o matematik sorusunu hala aşamadım mesela
to wish impossible things
anlaşıldıkça kaybolacağım, biri beni gördüğü an yok olacağım gibi.
always an angel, never a god
they see right through me
