ash

☆

uyuyamiyorum. aslinda uyumak istemiyorum. her uyudugumda gune baslamak bir o kadar zor geliyor. uyanmak istemiyorum. uyku bitmesin, gozumu acmayayim istiyorum. dusunmekten kacmak ve her seyi uykumda bogmayi diliyorum. uyanik da kalamiyorum. uyanik oldugum her bir vakit uykuyu dusluyorum. ama korkuyorum. korkuyorum iste, yine uyuyup uyanmamayi dilemekten. 

Chasing the sun angst mi sonu mutlu mu bitiyo ona göre hazırlıklı okuyacağım 

Chasing the sun okuduktan sonra her sweet sarkisini duydugumda agliuorum cok mutsuzum o fic oyle bitmemeliydi ya

ölümden konuştuk bi'dostumla. hep şakaya vurarak konuşurduk bu konuyu, yine vurmadık değil fakat bu sefer ikimiz de biliyorduk; cümlelerimizin gerçekliği taşıdığını. derin sohbetimizin ortasında dostum durdu, ikimiz de ölürsek arkamızdan kim ağlayacak bizim diye bir soru yöneltti. cevap veremedim. ikimiz de konuşamadık. sahi, düşündüm de arkamda ağlayacak bir insan bile bırakamadan giderdim bu dünyadan. mezarım ya terk edilir, kirlenirse diye edindiğim endişeleri giderecek kimsem olmadan giderdim. mezarım da benim gibi unutulurdu. diğer mezarların arasında kaynar, yabani otlar ve toprakla bir olurdu. sonra, sonra susuzluktan o yabani otlar bile durmaya dayanamazdı. peki ben ne olurdum? hiçlik akardı içimden. ben de o akıntıya kapılıp hiçleşirdim. arkamda maddi hiçbir şey bırakmazdım. bir mektup dahi yazmadan giderdim. hayatımı insanlara duygularımı ve ruhumu açıklamaya çalışmakla geçirmişken bir mektup mu anlaşılır kılacaktı beni? bana bugün ölüm ilk defa soğuk gelmedi. hiç, karanlık ve uzak değildi. aksine çok yakın, çok aydınlık, ölüm ilk defa çok sıcaktı.

Kitaplarini cok begeniyorum ozellikle chasing the sun olani 

haykiracak nefesim kalmasa bile
          ellerim uzanir
          oldugun yere

yaz günlerinin kederinden kurtulmak imkansız. hem aşk dolu hem de keder dolu olmaktan kaçamıyorum. ışığı da yeşili de aşkla kucaklıyor, senin yokluğunu kederle anımsıyorum. canımın içi, tüm güzel anılarımız yaz günlerinin bir parçası olmuşken nasıl olur da bir yaz gününü seni anmadan geçirebilirim? içimi kıpır kıpır eden yaşamamı teşvik eden o şarkıyı dinledim geçenlerde, hani senin de ben çok seviyorum diye sevmeye başladığın o şarkı. yine içim kıpır kıpır oldu, yine kalbim yeşerdi, bu sefer seninle olan anılarımızla beraber. anı olarak kalmalarına sebep olan bendim. oysa daha güzellerini ekleyebilirdik, şarkımıza daha fazla aşk koyabilirdik. ben kederi gömmeye karar verdim. seni çokça özlüyorum canımın içi, biliyorum artık dönmen imkansız bir mesele. seni suçlayacak yüzüm yok. ama gelsen konuşmak istediğim çok şey var. her birini yalnızca sana anlatmak istiyorum. çünkü beni senden başka kucaklayacak kimse yok biliyorum. hayır yanlış anlama, bir ihtiyaç değil bu. ihtiyaçlarım sebebiyle istemiyorum seni. ihtiyaçlarım yalnızca birer bahane. yaz günleri içimi çok sıkıyor.

içimde bir sıkıntı var. dökmem gerek biliyorum. kalem elimde bekliyorum ancak sıkıntı benimle sırrını paylaşmıyor. ne olduğunu bilmiyorum. neyi yazmam gerektiğini de. sanki tüm sıkıntılarım derimden bir tutam alıp çekiştiriyor gibi. bu yüzden canımı yakanın hangisi olduğunu anlayamıyorum. uyumak iyi gelecek biliyorum ancak geceye de hiç veda edesim gelmiyor. yine de tam şu an saçma kararlar alacak gibiyim, bu yüzden gecemi feda ederek yatmaya karar veriyorum. 

baksam ağlayacaktın;
          bakmadım, ağlıyorsun.
          gidişin soğuk, neden?
          üşüyor gözyaşlarım.