~D'eathfairy•
-"Papatyaları seviyordum.
Kırmızı güllerin,dikenlerine sabrediyorlardı insanlar."Gülü seviyorsan, dikenine katlanacaksın."
Ama papatyalar hep suçlu olmuştu değilmi.'?
Ne sevdiği belli ne sevmediği.
Bunun için seviyordum bende papatyaları.
Sevmek"herşeye rağmen"değil miydi.'?
İnsanlar sadece hoş görünümü yüzünden sevmişti papatyaları.Herşeye rağmen değil ki.

Bir çiçek suçlu olabilir miydi.'?
Ruhlarındaki bütün acıları papatyaların yapraklarından çıkarmıştı insanlar.
"Sevmiyor"çıktığında,başka bir tane koparmış,"seviyor"çıktığında ise güvenmiyorum deyip yeniden koparmıştı.
Sevdiğinin yanına gidip"herşeye rağmen seviyorum" demektense,insanların korkaklığından papatyaların canı yanmıştı.
Oysa çığlık atıyordu onlar,bağırıyordu her bir yaprak.Ağlıyorlardı.
Ve sizle konuşuyordu her bir seferinde.
-"Bana güvenme,inan."
Söylüyordu size her bir kök.
İnsanlar kırmızı gül derdine düşmüştü.
Papatyalar ne âlâ.

Benim için kırmızı güller,beyin ve düşüncelerimizdi.
İntikam,zayıflık,âsi ve korkak.Birer şeytandı.
Beyinle yapılan işler,kırmızı güllerin dikeniydi.

Papatyalar ise kalbimiz ve vicdanımız.
Affedici,güçlü,güzel ve,
Ve papatyaydı.Birer meleklerdi.
Ben ise insanların kalplerini,beyinlerine tercih ediyordum.Papatyaları seviyordum.
Bütün"sevmiyor"çıkışlarına rağmen...