Ruhumdaki savaştır. Zırhınızı almadan girmeyiniz. Zira ölüm kaçınılmazdır. 

Televizyonun karşısında gözlerini kapatıp kapatıp açan o tatlı uyku olmalıyım ben. Uyandığında burnuna dolan annenin yaptığı o patates kızartması kokusu olmalıyım. Bir hazan sabahı odanın penceresini açtığında iliklerine işleyerek yüzüne esen yağmuru emmiş toprak kokusu. Babanın o küçük suratını büyük avuçları arasına alıp şefkatle alnına kondurduğu buse. Seni hatırlatan her yerde olmalıyım. Varım da. Her haykırışında seninleyim. Unutamıyorsun. Ucu görünmeyen kahverengi gözlerine bakarak düşünüyorum. Kahverengi en anlamlı ton, ne mavi ne yeşil ne sarı ne gri hepsi boş diyorum. Halbuki bu büyünün tek tesiri bana, biliyorum. Bağırmak istiyorum. Sesimi yitirene kadar ağlamak. Umut sarsarken bedenimi, korkuyorum ve dizlerim titrerken kalemi masaya bırakıyorum. Yazmaktan vazgeçiyorum. Hissediyorum. O adamın kalbinde kalbinde filizleniyorum.