Karanlıkta tek bir ağaç vardı, bir de karşısında bir kız. Karanlık olmasına rağmen ağaca son sığınağıymış gibi dikkatle aynı zaman da avını kolaçan eden bir şahin keskinliği ile bakan bir kız. Ağaç hislerinden bir parça daha koparken yere yavaşça süzülen bir yaprak armağan etti yeryüzüne. Duygularından bir parça daha sunmuştu toprağa ama bu onun cömertlik ile hediye etmesi değildi duygularını, sadece birini daha kaybetmiş aynı zamanda içinde öldürmüştü o hislerini. Bakışları biraz daha soğudu kızın.  İçinde ördüğü buzdan duvarlar daha da kalınlaştı, üstüne bir kat daha atıldı. Bu buzdan duvarlar ömür boyu içerisine  'bencillik' denen o hisi sokmayacaktı. Evet, hemde hiç... Başkalarının mutlu olması ile kalbindeki ateşin ufakta olsa ortaya çıkan sevinç ile harlanması kız için daha da çekilir bir acı kılınırdı yüreğinde. O ateş, diğer ateşler gibi değildi. Can yakardı ama kopan ve yarılan duvarlarını yeniden kaynaştırırdı. Kalbinin etrafındaki duvarlarda bir çok yara izi vardı kızın. Yine sığınmıştı kitaplarına ve aynı zamanda o ağacın gölgesinde ki huzuruna. Suskunlaşmıştı yine, sanki konuşmak için bir girişimde bulunacak olsa sesi kırık bir şekilde ses dalgalarına dökülecek  ama kız o sesten dolayı konuşmayı tekrar erteleyecekti uzun zamanca. Boş gözlerle yere düşen yaprağa baktı ama içini buruk bir hüzün sardı. Düşündü içinden 'Yine ne kayıplar verdim bir bilseler, onlarda susarlar.' aynı zamanda yüzünde burukbir hüzün dalgası peydahlanmıştı. Gözlerine bulutlar sağanak yağmurun habercisi kül renge bürünüp perde çektiler. Ağır bir şekilde ağaca ilerledi karanlıkta ve yanına varınca ağaca yaslanarak yavaşça yere çöktü. Gökyüzüne baktı o zifiri karanlıkta. Yıldızlar sanki sözcüklerine ve isteğine tercüme olmuş gibi aydınlandılar ve ayın parlaklığına kırık ayna parçaları gibi yardımcı karakter misali yardımda bulundular. Kitabını yavaşça çantasından çıkardı ve kafasını ağaca yaslayarak mırıldandı.'Ben geldim, özledim mesela seni. Kimsenin beni özlememesine tezatlıkla.'