Fear of Thunder

Chapter 2

I think,I lost my appetite when I heard the news.Just by hearing that he's here makes me tremble in fear.He's back...That old prick is back.I should study harder again and again until I pleased him.My life is so fucked up.

"I'm sorry for bursting out,kuya."Pinunasan ko na ang mga luha ko at sinubukan pakalmahin ang sarili ko.

Hindi ko maiwasang isipin kung ano ang mangyayari sa dinner mamaya.I'm hundred percent sure,that wasn't even peaceful.Hindi siya gano'n kahigpit noon,pero simula nung mawala ang parents namin—nagbago siya.Simula nung mawala ang kaisa-isa niyang anak na babae,natakot na ako sa kaniya.Mom always say to me that she doesn't want me to experience—what she experience on my grandfather.

I wish they're still here.I miss them,so much.

"Sana buhay pa sila.Siguro,hindi tayo nahihirapan ng ganito."Hindi ako nakarinig ng sagot sa kaniya.Inihilig ko nalang ang ulo ko sa balikat niya.Gusto ko munang ma-relax kahit papaano.

"Alam mo na malabong mangyari ang gusto mo."Napabuntong-hininga siya at inayos ang buhok ko.

Iyon na nga,kuya.Malabong mangyari,pero gusto ko pa din matupad.Kasi nahihirapan na ako sa sitwasyon ko.There's a lot of things that I want to do,but he doesn't let me to do it.Ang dami kong nasayang na oras dahil sa mga bagay na gusto niyang gawin ko.Even my hobby—he doesn't want me to continue it.Sagabal lang daw 'yon sa pag-aaral ko at hindi daw maganda kapag magtatrabaho na ako para sa kumpanya.

"You won the race,right? Congratulations!"I tried to make my tone excited.I'm happy for him.

My brother is a car racer.My Lolo let him do whatever he wants because he's a great business man.While I was the failure.If only I was good enough for him.Funny how I study hard only for him to be happy about me.Pero ang tingin niya lagi sa akin ay isang malaking pagkakamali.Na para bang wala na akong ginawang tama sa buhay ko.Nakakasawa na at paulit-ulit nalang niya akong minamaliit.

"I won,but this isn't the right time to celebrate.I gotta go."Tumayo na siya at hinalikan ang noo ko."Call me whenever you want to.Love you,sis!"Before he went out,he gave me a smile that makes my mood brighten up a little bit.

The deafening silence won on the every corner of my unit.I am alone now...again.I live alone and my brother visits me more often now.Mabuti na din siguro na hindi ako sa bahay ni Lolo nakatira ngayon.Kasi sigurado ako na itatapon niya lahat ng painting ko.Just like what he did the last time.Lahat ng gawin ko,hindi niya gusto.Hindi ko na alam kung saan ko ilulugar ang sarili ko.

Ang sabi nila masaya maging mayaman,pero bakit hindi ko maramdaman?Money can't buy happiness.Ang dami kong gustong gawin pero hindi pwede.Sana ipinanganak nalang ako sa isang simpleng pamilya.

Pagkatapos kong iligpit lahat ng kalat sa sala ay nahiga muna ako saglit sa kama.My room isn't dark and isn't too bright.I don't want to be fragile...

"Ugh!Ang dami-dami kong iniisip! Fucking  old punk!"I grabbed my phone and started to dial a number.A minute passed,but he's still not answering my call.

That prick!

"Hello?"

Napakunot ang noo ko ng marinig na parang hinihingal siya.Sumali ba 'to sa marathon?

"Bakit para kang kabayo na hinihingal?"I asked.Then my question was already answered when I heard a loud moan on the other line.My eyes widened when Archie moaned too.

"You know, I'm in the middle of the climax.Why the hell did you call?"Para parin siyang kinakapos sa hinga.Gagong lalaki 'to.Buhay na buhay ang sex life.

"Tangina mo,katanghaliang tapat nakikipag-sex ka.Ang baboy mo kahit kailan.Kita tayo sa coffee shop.I don't care if you're in the climax.Kapag nauna ako sa'yo do'n patay ka sa'kin."I heard him groaned on the other line.Ibinaba ko na ang tawag bago pa ako makarinig ng kababalaghan ulit.