𝓐𝓽𝓪𝓵𝓪𝓷𝓽𝓮

-4-

HELLOOO! Umarım beğendiğiniz bir bölüm olur. Litfen yapıcı yorumlarınızı yapınız,kendi kendinize istek ve dilek kutunuzu oluşturunuz. Öpüyorumm

**

İnsan dünyaya gözünü açıp,ilk soluğunu ciğerlerinde doldurduğunda çırılçıplak,tercih yapmaktan uzak,ona verilenlerle yetinmek zorunda olan bir varlık olarak doğar. Çok geçmez ki hayat tercihler yapmaya zorlar,ilk fırsatta gerçekliğini ve acımasızlığını çarpar suratına.İnsanı insan yapan da çoğu zaman hataları,yanlış tercihleridir. Bu sonsuz evrene karşın küçücük kalan hayatında bir o yana,bir bu yana savrularak devirir yıllarını.Aslen insan hayatında yalnızca kan bağını seçemez. Annesini,babasını,doğduğu evi... Tanrı kocaman bir yük, korkunç bir sorumluluk yükler kullarının omzuna. "Haydi!"der adeta. "Hayatını mahvetmek de;kaderi kendi lehine çevirmek de ellerinde, iki dudağının arasında."

Selin bu zamana dek çok büyük yanlışlar yapmıştı.Hep ellerindeki fırsatları tepmiş,hatalarının sonuçlarına kanaya kanaya katlanmıştı. Kuşkusuz ki anne babasını seçebilseydi de çok mutlu olmazdı çünkü artık hata yapmaya meyilli olduğunu biliyordu. Yalnız bir doğrusu vardı... O gece Demir'i öldürmemek,onunla yakınlaşmak,onunla ortak olmak...Kendisi adına aldığı tek ve en doğru karardı belki de. İçini yiyip bitiren bir korku vardı kuşkusuz ancak vicdanı öyle rahattı ki...Bu yolun sonunda öleceğini bilse ve tekrar bir seçim yapma şansı olsa yine Demir'e giden yolu,Demir ile yürüdüğü yolu seçerdi.İşte bu doğrusu tüm yanlışlarını bir çırpıda silip atmıştı.Tüm talihsizliklerinin üstünü kapkara bir kalemle karalamıştı.Artık ne seçemediği anne babasının kahrını çekiyordu Selin;ne de bile isteye saptığı yanlış yolların.

Adamın kollarından sıyrılıp nefes nefese nereye olduğunu bilmeden yürürken yüzünde kendisinin bile unuttuğu samimi bir gülüş vardı. Korkmuştu. Kalbi korkudan ağzında atmıştı.O anı kaybetmekten,o sıcaklıktan ebediyen koparılmaktan korkmuştu. Üzerlerinde olduğunu bildiği gözlerin sahibinden ve yapabileceklerinden ölesiye korkmuştu ancak aynı zamanda da öylesine sevmişti ki!Vücudunu saran iki kolun arasında özgürlüğü iliklerine dek hissedebilmeyi sevmişti. Sanki ihtişamlı bir salonun ortasında değil de bir uçurumun kenarında dans ediyorlardı. Üzerlerinde kristal,koca koca avizeler yoktu...Sadece ayın ve binlerce yıldızın ışığı vardı. Bunaltıcı bir sıcaklıkta değillerdi. Rüzgar saçlarının arasından geçiyordu...Bir adım atsa o uçurumdan düşerdi sanki ama asla düşmeyecekmiş gibi de dans ediyorlardı. Onlarca kişi onları izlemiyordu,yalnızca Selin ve Demir vardı...Öyle mahrem,öyle özel bir andı. Selin bu hissin kaybolmasını istemiyordu çünkü ne zaman Demir'in kollarında olsa o uçurumun kenarına,o ay ışığının altına gidiyordu ve o rüzgarı saçlarının arasında hissediyordu.Bir kere tattıktan sonra kaybetmekle başa çıkamayacağını biliyordu.

Uzun bir koridoru aşıp kadınlar tuvaletine kendini attığında bacakları hala girift olan duyguları sebebiyle titriyordu. Neredeyse çıplak olan sırtını yasladığı soğuk kapı bile yangın yeri olan içini bir nebze ferahlatmamıştı.Çok geçmedi ki seri darbelerle çalındı kapı.

"Selin!Orada olduğunu biliyorum." Demir aceleci fakat kısık sesiyle seslendi kadına.Mesafeler girmesin istiyordu aralarına. O sıcaklık hep kalsın;burnunu sızlatan,yüreğini bir serçe kanadı gibi hızlı hızlı attıran kokusu,saçları kendinden uzağa gidemesin...

"Demir..."ızdırap çekiyordu Selin.Bir kez tüm kapılarını açsa daha da bağlanmaktan,amacından uzaklaşmaktan,yine başaramamaktan korkuyordu. Bir önceki yenilgisine şükrediyordu.Eğer o gece hedefine ulaşsaydı bugün burada duran kadın olmayacaktı çünkü o zaman yüreği hiç böylesine çarpmamış biri olarak devam edecekti hayatına.

Yaşamak buydu...Yaşamak,ölürcesine korkarken bir o kadar hevesle yoluna devam etmekti.Selin Demir'e giden yolda ayağına batan camların acısından dişlerini sıka sıka kırsa dahi o yolda yürümek için deliriyordu.