Delirium

Νυχτερινό Κυνηγητό

Και να! Εκεί στην άκρη του περβαζιου, στο παράθυρο του πεμπτου ορόφου καθόταν ένα αγόρι. Κουνούσε τα πόδια του ανέμελα, αλλά δεν κοίταζε το κενό που παραμόνευε από κάτω του.

Όχι. Τον ουρανό κοίταζε. Τα γαλανά του μάτια γεμάτα περιέργεια αντικατόπτριζαν τον νυχτερινό ουρανό, όσο ο άνεμος φυσούσε απαλά και ανακάτευε τα σκουρόχρωμα μαλλιά του.

Καθόμουν στην ταράτσα ενός κτηρίου περιμένοντας. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από εκείνο το περίεργο αγόρι, που τόσο εύκολα μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον.

Με είχε εγκλωβίσει η μορφή του. Επεπνεε έναν αέρα ανεμελιάς, τόσο αναζωογονητικό και αληθινό που μου έκοβε την ανασα.  Στιγμιαία, ήταν σαν να έβλεπα ένα μικρό ηλιοτρόπιο να στρέφεται δειλά προς την κατεύθυνση του ήλιου την ανατολή, όταν ξεπροβάλουν οι πρώτες αχτίδες φωτός πίσω από τα βουνά και μεταμορφώνουν τον ουρανό σε έναν καμβά υπέροχων χρωμάτων.

Αλλά αυτές οι μικρές στιγμές γαλήνης δεν κρατάνε ποτέ πολύ. Ξάφνου ακούστηκε ένα κορναρισμα από κάποιο αυτοκίνητο που περνούσε. Λογικά θα προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή μιας γάτας που θα είχε μπει στον δρόμο του. Είχαμε πολλές αδέσποτες να τριγυρνούν, ψάχνοντας τροφή.

Το αγόρι τινάχτηκε. Θαρρείς πως είχε ξυπνήσει απότομα από έναν βαθύ λήθαργο. Κοίταξε γύρω του αναστατωμένος, και όπως γυρνούσε προς το μέρος που καθόμουν, τα μάτια μας συναντήθηκαν.

Παρά τα δέκα μέτρα που μας χώριζαν, είδα ακριβώς τη στιγμή που η συνειδητοποίηση γέμισε το βλέμμα του. Κατάλαβε, φαίνεται, πως τη στιγμή της απόλυτης ηρεμίας του δεν ήταν μόνος με την απεραντοσύνη του ουρανού.

Κάποιος τον παρακολουθούσε.

Γι'αυτό κι εγώ κατάλαβα ακριβώς τη στιγμή που θα άρχιζε να τρέχει. Γι'αυτό είχα ήδη ετοιμαστεί να πηδήξω στην απέναντι ταράτσα, προκειμένου να τον προφτάσω.

Και κάπως έτσι, άρχισε το νυχτερινό κυνηγητό. Κάτω από έναν έναστρο ουρανό, με δύο παιδιά να προσπαθήσουν απελπισμένα να επιβιώσουν.