Delirium

Εγώ και ο Εαυτός μου

    ~Και πάμε πάλι πίσω στην αρχη.
            Στην αρχή του τέλους.~

Γιατί τότε αναγεννήθηκαμε από τις εναπομείναντες στάχτες του παλιού μας εαυτού. Τότε ξαναβγαλαμε φτερά, τότε καταλάβαμε πόσα χάσαμε και πόσα ακόμα μπορεί να χάσουμε. Αλλά τότε αποδέχτηκαμε, επίσης, ότι η ζωή είναι ένα τρένο δίχως δρομολόγιο, δίχως τέλος, δίχως σταθμούς.

Διότι ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν• είναι ανελέητος δυστυχώς ή ευτυχώς. Σε αυτό το τρένο, λοιπόν, υπάρχει μόνο εμείς και ο εαυτός μας• οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, μας αφήνουν μόνους και εξαφανίζονται σε βαγόνια στα οποία εμείς δεν έχουμε πρόσβαση. Ή ίσως να έχουμε αλλά επιλέγουμε να μην τους ακολουθήσουμε. Ή ίσως έχουμε επιχειρήσει να τους ακολουθήσουμε αλλά έχουμε χάσει τον εαυτό μας σε αυτή μας την προσπάθεια. Ή ακόμα, μπορεί να μας έχουν βοηθήσει να βελτιώσουμε πτυχές του εαυτού μας που δε φανταζόμαστε ποτέ ότι θα μπορούσαν να βελτιωθούν.

Ένα είναι σίγουρο πάντως.Ο εαυτός μας πάντα θα μας συνοδεύει σε ό,τι απόφαση και να πάρουμε και επηρεάζεται άμεσα από αυτές. Γι' αυτό, λοιπόν, σε αυτό το τρένο προσπαθώ ξανά και ξανά να καθίσω με τον εαυτό μου και να συζητήσω. Αμέτρητες είναι οι φορές που έχουμε βγει σε αδιέξοδο, αλλά ακόμα προσπαθώ γιατί η μόνη μου σωτηρία φαίνεται να είναι η συμφιλίωσή μου μαζί του.

Το αστείο είναι ότι το μυστηριώδες χαμόγελο του δείχνει πως το γνωρίζει καλά αυτό και, κλείνοντας μου το μάτι, γυρνάει και κοιτάει το τοπίο έξω από το παράθυρο του τρένου, το οποίο αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και αρνείται να απαντήσει τις ερωτήσεις που του κάνω. Αναστενάζοντας, στρέφω κι εγώ το βλέμμα μου προς το παράθυρο. Μα... Μα φυσικά!

"Αυτό ήθελες να μου πεις τόσο καιρό?", του φωνάζω ενώ σηκώνομαι από την καρέκλα μου μεμιάς. "Αυτό ήθελες να μου πεις?!"

"Δε χρειαζόταν να πω τίποτα. Κάποια πράγματα δε θα τα καταλάβεις πότε όσο και να προσπαθήσεις. Πρέπει απλά να τα αποδεχτείς. Όπως ακριβώς κι εμένα", λέει με ένα ελαφρύ μειδίαμα.