Breaking down

7

"Mahogany Gordy?" Hoorde ik vanachter het gordijn komen. Het was een zware mannenstem. Blijkbaar zat er iemand al die tijd achter het gordijn. Daar wierpen de zusters hun glimlachen dus op. Waarschijnlijk heeft diegene meegeluisterd aangezien hij mijn naam wist.

"Ja, dat ben ik" zei ik twijfelend. De zuster wachtte even maar stond toen op en deed het gordijn naar de zijkant. Ik zag een man. Een beetje mollig met een lichte hipsterlook. Zijn haar was bruin en krullerig en zijn ogen donkerbruin. Hij keek met grote ogen naar me. "Ja, ik ben Mahogany Gordy" herhaalde ik. "Hoezo wilt u dit weten?" Vroeg ik, hopend dat het niet arrogant overkwam.

Niet veel mensen weten mijn achternaam, behalve Cam en Nash. Meestal stel ik me voor als gewoon Mahogany of Mahogany Lox. De meeste mensen vragen ook niet verder. Daarom verbaasde het me ook dat ineens een vreemde man mijn hele naam wist.

De man antwoordde niet. En keek nog steeds met grote ogen naar me. Een lange stilte viel in de kamer, maar al gauw werd deze stilte verbroken door de zuster. "Kennen jullie elkaar al?" Ik keek de man vragend aan nadat hij ja op deze vraag had geantwoord. "Huh?"

"Ja echt waar Mahogany, ik ken je". Wow, ik heb nu officieel een stalker, dacht ik geschrokken. Dit is echt creepy... De man keek nu verwachtingsvol, alsof ik hem zou moeten herkennen. "Ik ben de broer van je vader. Je oom dus." Ik verslikte me en begon hard te hoesten. Zit ik in een Star Wars film ofzo? Zometeen komt er zeker ook nog iemand die zegt 'ik ben je vader' en snijdt vervolgens mijn hand eraf. Ja, ik heb die film te vaak gezien...

Zodra ik uitgehoest was en de zuster me nog wat morfine had gegeven keek ik de man aan. De man schraapte zijn keel en begon: "nadat je vader en moeder overleden waren-" "overleden? Zijn mijn vader en moeder dood?!" Schreeuwde ik uit met tranen in mijn ogen. Ik weet niet waarom het me zo erg raakte, aangezien ik me ze niet kon herinneren. Maar toch barstte ik in tranen uit. Mijn hele leven had ik het gevoel gehad dat ergens op de wereld mijn ouders rondliepen. Ik heb gefantaseerd onze eerste ontmoeting en over hoe ik met ze zou gaan leven als ik ze gevonden had. En nu... En nu bleken ze gewoon dood te zijn..

Camerons POV
Ik liep samen met de jongens de kamer uit. Allemaal gingen ze de lift weer in maar ik bleef staan naast Mahogany's en die man daarnaast zijn kamer. "Ik hang hier nog even rond" zei ik tegen Nash. Hij knikte en duwde de jongens de lift in. Ik nam Darling mee en ging op de grond tegen de muur zitten.

Ik was heel blij geweest om Mahogany te zien, maar ook verdrietig omdat ik niet zo lang bij haar kon blijven. Ik pakte mijn telefoon en keek naar mijn screensaver. Mahogany met haar Mickey Mouse oortjes en ik als kat ondergetekend door Nash die erbij stond te lachen met tranen in zijn ogen. Ik voelde een glimlach opborrelen en liet het toe. Een diepe zucht verliet mijn mond. Wat heb ik toch een leuke vrienden...

Het volgende moment hoorde ik iemand schreeuwen. Het was Mahogany. Ik sprong op, rende naar de deur en smeet hem open. Ik zag Mahogany met haar handen voor haar ogen en de zuster geschrokken over haar heen gebogen staan proberend haar te kalmeren. Mahogany duwde haar weg. De man naast Mahogany keek ook geschrokken.

Ik rende naar Mahogany toe en probeerde haar rustig te maken. Ik legde mijn armen om haar middel maar ze duwde ze weg. Ze wilde opspringen en wegrennen maar dat kon niet, want ze zat nog steeds aan een infuus. Ze schreeuwde het uit van pijn toen het infuus haar arm sneed. "Ma-Mahogany" zei ik zachtjes en draaide haar om zodat haar gezicht naar mij toe stond. Even leek ze nog weg te willen, maar al snel veranderde haar blik.

Ik pakte voorzichtig haar gezicht tussen mijn handen en tilde haar kin op. Ze keek me recht in de ogen. "Cam?" Fluisterde ze met tranen over haar wangen rollend. Ze moest weer hard huilen en omhelsde me. Ik drukte haar tegen me aan. "Shhh, stil maar Mahogany".

Zo bleven we even staan totdat er meerdere dokters binnen kwamen lopen. Ze zagen er gehaast uit. "Wie van jullie heeft op de knop gedrukt?" Vroeg een dokter. "Ja, dat was ik omda-" zei de man maar Mahogany onderbrak hem woedend. "Heb jij op de knop gedrukt?! Omdat ik verdrietig was?!" "Ja, maar je werd helemaal wild en ik wilde-" "wat dacht je dan?! Wat zou jij doen als je net hoorde dat je ouders dood waren? Zou je gewoon doorgaan met lachen? Nee, F*CK IT!" Ik verbaasde me een beetje over wat Mahogany zei, maar begreep het wel. Ik pakte haar hand vast en aaide er met mijn duim over. Ze keek me aan en keek schuldig. Weer zag ik tranen komen in haar ogen. "Ga maar weg" zei ik tegen de dokters en gaf Mahogany weer een knuffel. De zuster naderde ons en pakte Mahogany's pols waar het infuus door haar huid gesneden had. "Geen zorgen, dat komt wel goed. Ik haal mijn spullen" zei ze en verliet de kamer.

Mahogany keek de Man, haar oom blijkbaar, half boos maar ook nog verdrietig aan. Ze zuchtte en zei "ga maar verder met je verhaal". En hij ging verder...