DEM

DÜNYANIN ÜÇ GÜNÜ

Ben Yazamıyorum ...
Ateş rüzgarıyla karışıp
ruhumu küle çalıp
Kalbimi eritirken
Ben hâlâ susmuyor değilim...
Ben, sadece yorgunum...
Gözlerim anlatmıyor yorgunluğum
Kendimin anladığı yorgunluğum
Teselliler yazılıpta kitap olsa
Yazılı Kitaplar teselli olur gibi değil hani
Ben sadece yorgunum ...
Bu dizeler dans mı etmeli
İçimde bir kurşun asker
ateşimle küle çalarken.
Dizelerimle beraber
Ben sadece yorgunum...
Kurşun askerimle yorgunum ...
İçimle ben yorgunum...
bağıra bağıra sustuğumla yorgunum
Anlatamadığımla ,
Ben yorgunum...
Şimdi tam da bu satırda bir
Ahh!
Çekiyorum
Ben sadece susabiliyorum ...
Kurşun askerlerim kül
İçim kül
Midem kül
Gözümden akan kül
Bu yaş mı sanıyorsun
Bu akan buram buram kül
Yanağımda iz bırakan
İçimi yakan kül
Küllerimden doğamıyorum
Ben sadece yorgunum...
İnsanlara yorgunum
İnsanlığa yorgunum
Oturupta İki kelam edemediğime
Yorgunum
Gidemediğime gidemediğim kadar yorgunluğum...
Kemiklerimde hissetmediğim
Buram buram hissetiğim yorgunluğum.
Anlatsam roman olmayacak ,
Sessiz yorgunluğum
Kimseyi incitmeyen
Kimseye anlatmayan
Yorgunluğuyla beni yoran yorgunluğum
Benimle yorula yorula
Beni yora yora
Benim yora yora bitiremediğim ...

Dünyanın üç gününde
Toprağa karışacak yorgunluğum.