''Birine güvenip güvenmeyeceğini anlamanın tek yolu ona güvenmektir.'' demiş Hemingway.
Peki güvenmemen gereken birine ikinci şans verir misin?
Ya da şöyle sorayım;
''Güvenmemen gereken birine neden ikinci şans verirsin?''
Asel ile okula girdiğimizde Mia bizi kapıda bekliyordu. Beklemekten sıkılmışa benziyordu. Haklı tabii Asel gibi bir faktör vardı hayatımızda.
''Nerede kaldınız ya? Ağaç oldum burada!''
''Ladyimizin hazırlanmasını bekliyorduk.'' dedim sitemimi tekrar belli ederek.
''İyi. Bir daha beklemeyin o zaman beni. Tek başıma gelirim ben okula.'' dedi dudaklarını büzerek. Tatlı şey!
''Tamam tamam bir şey demedik.''
''Hadi geç kalacağız derse!''
Merdivenlerden yukarı çıkarken Louis ve Alice'in kütüphaneye girdiğini gördüm. Ders saatinde kütüphanede ne işleri varsa artık (!) Asel ve Mia alttan alttan bana bakarken gözlerimi devirdim.
''Umurumda bile değiller ben halimden çok memnunum... bakmayın öyle.''
''Bu hoca bana niye taktı ya? Ne yaptım ki ben?'' diyen Mike'a göz devirdim.
''Aynı konuyu bin defa anlatmasını istediğin için olabilir mi?'' dedi Mia kıkırdayarak.
''Ee, anlamadım ne yapayım yani?''
''Dersi kaynatmak için yaptığını hepimiz biliyoruz Mike!''
Chic ile aramız kötü değildi ama eskiye göre soğuktu. Mike ile dalga geçtiği anları çok özlemiştim. Eskiden hep gevezelik yapardı ama şimdi günde bir kaç cümle kuruyordu. Ve bu bizim daha da üzülmemize neden oluyordu.
Bugün yürüyerek eve gitmeye karar vermiştik. Diğerleri önde yürürken, bende arkamızdan müzik dinleyen Chic ile yürümeye karar vermiştim. Gözümü ondan almadığım için dayanamayıp kulaklıklarını çıkarttı.
''Ne oldu Eylem? Yine aynı konumu?''
''Chic... Bak seni anlıyorum ama Alice'in seni zaten sevmediğini biliyorduk. Canını acıtmak için söylemiyorum bunları. Aldatılmak çok kötü bir his evet... Ama Louis'in eski davranışlarını düşününce zaten mutlu olmadığımızı anladım. Bazen düşünüyorum da iyi ki ona aşık değildim çünkü olsaydım şuan durumum senden daha kötü olurdu. Bak yanında biz varız en azından unutmaya çalış olur mu? Sevgilin olamayız ama o kokarcadan daha çok seviyoruz seni bunu unutma olur mu?'' dedim kıkırdayarak.
Gülümseyip bana kocaman sarıldı. Diğerleri de sarıldığımızı görünce üstümüze çullandılar. Şuan sokağın ortasında birbirinin üstüne atlayan beş deli vardı.
''Hiiii!!! Popomu rahat bırak Asel!!!''
''Mike salak mısın? Senle aramızda üç kişi var.''
''Eee popomu ısıran kim o zaman?''
''Aow... Mike sakin ol ama arkanda bir köpekçik (!) olabilir....''
Eve geldiğimde çok yorulmuştum. Bir kaç parça kıyafet seçip hemen banyoya girdim. Kısa bir duş alıp saçlarımı kuruttum. Acıktığımı guruldayan göbişimden anladım. Asel göbeğimin olduğunu söylüyordu. Ama benim için bir sakıncası yoktu. Göbüşüm ve ben çok mutluyduk. Ne yapim açmı kalim ben!!
Saat yaklaşık 19:30'du. Akşam yemeği şimdiye kadar hazır olmalıydı. Aşağı indiğimde babam eve yeni gelmişti. Koşup yanağına bir öpücük kondurdum.
''Hoş geldin baba!'' dedim sevinçle. Evde İngilizce konuşmak yasaktı. Babam anadilimizi unutmamamızı söylerdi.
''Anne yemek hazır mı çok acıktım ben!'' dedim mutfağa doğru bağırarak. Yardımcılarımız vardı ama annem yemeklerimizi yapıyordu.
''Gökhan amcanlar yemeğe gelecek biraz sabret.'' Gökhan amca Asel'in babasıydı ve babamla çocukluk arkadaşı olup aynı zamanda iş ortaklarıydı.
Kapı çalınca koşup kapıyı açtım.
''Hoş geldiniz!'' dedim sevinçle.
''Hoş bulduk canım kızım.'' dedi Gökhan amca.
''Asel bak biraz örnek al Eylem'den nasılda sevinçli. Sen anca somurt!'' dedi içeri geçerken.
Benle Asel aynı anda göz devirdik . Klasik anne kıyaslamaları işte!
''Ne oldu Bal'ım sana. Kim üzdü seni.'' dedim.
''Eylem içimde çok kötü bir his var ya! Biliyorsun altıncı hislerim çok kuvvetli benim. Kesin çok kötü bir şey olacak. Ahanda buraya yazıyorum.'' dedi kapıyı kapatarak.
''Ağzından yel alsın kız! Tövbe de.''
''Kızlar dikilmeyin kapıda öyle. Sofra hazır.''
''Tamam geliyoruz anne!''
Asel ile ben karşı karşıya oturduk. Çünkü böyle ailemizin söylediklerine gizli gizli tepki verebiliyorduk.
''Kızlar sizinle konuşmamız gereken konular var.'' dedi Gökhan amca ciddi bir tavırla.
Benle Asel birbirimize anlamaz gözlerle baktık. Ne oluyordu yine?
''Ne oluyor baba?'' dedi Asel korkuyla. Muhtemelen kapıda bana söyledikleri geldi aklına.
''Kızım Murat amcanlar İstanbul'a taşınacak.''
Bende ne sandım... Bir dakika Murat benim babam olduğuna göre biz...
''NE!!!!'' dedik Asel ile aynı anda. Muhtemelen o da benim gibi geç idrak etmişti.
