Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
- sürekli hislerim için özür diliyormuşum gibi geliyor, sanki aklımı kaçırmışım gibi
julia michaels ft. selena gomez, anxiety
☁️
Kollarımı karnıma çektiğim dizlerime sarmış halde yatakta otururken karanlık gittikçe beni içine çekiyordu ve korkuyordum, karanlıkta yitip gitmekten ölesiye korkuyordum.
Nefes alamadığımı hissettiğimde başımı dizimden kaldırarak etrafıma bakındım, zor da olsa komodinin üzerindeki telefonumu aldım. Meditasyon uygulamasını açarak yorganın içine girdim.
Uygulamayı açarak başlata bastım ve yorganın altına daha fazla sokulmadan önce komodinin üzerine ters bıraktım telefonu.
Bugün diğer günlerden daha hassas, daha fazla acı çeker halde hissediyordum kendimi. Tüm korkularım el ele tutuşarak üzerime doğru geliyordu. Evden çıkacak kadar bile güç bulamamıştım kendimde.
"İyi geceler."
Tüm bu hislerin ağırlığını düşünmek sadece gözlerimden yaşların süzülmesine sebep oluyordu. Hayaller kurarak geldiğim bu şehirden korkarak kaçmak istemiyordum. Direncim bu yöndeydi.
"Bir ormanın derinliklerinde yaşayan minik bir tavşan varmış, tek başına minik evinde yaşar ve kimse ile konuşmazmış hiç."
Arkadaşlarımın bana tavşan lakabı takmalarından dolayı hikaye gülümsememe sebep oldu.
"Kendine yiyecek bulmak için bir gün evinden ayrıldığında ormanın ücra noktalarına ilerlemeye başlamış. Kendini yaşlı bir ağacın altında bulduğunda yaralı bir güvercinin yerde yattığını görmüş. Hemen onun yanına giderek gözlerini zor açık tutan güvercine bakmış."
Gece aynalardan neden korktuğumu bilmiyordum fakat odamda yataktayken aynaların bana dönük olmasından nefret ediyordum.
"Yaralı güvercini alarak hemen evine zıplamaya başlamış, 'Ben... Ölüyorum.' Güvercin zor da olsa konuştuğunda kendini kötü hissetmiş tavşan, onu yatağa bırakarak yarasını anlamaya çabalamış."
Yerimde daha çok kıpırdanarak hikayenin devamıni beklemeye başladım, başımda ciddi bir ağrı oluşmaya başlamıştı. Tüm gün boyunca ağlamış olmanın verdiği yorgunluk şimdi düşüyordu üzerime.
"Güvercinin yaralı kanadını temizlemiş, ona su ve yiyecek vererek başında beklemiş hep. Güvercin uyanmış, gözlerini araladığında Tavşan'ın başında bekliyor olduğunu görmüş. Meraklı Tavşan, 'Güvercin efendi, ne oldu sana?' diye sormuş, kanadının yarasını kontrol etmiş."
Su içiyor olmalıydı, yutkunma sesi odama kaplarken bunun bile huzur verdiğini fark ettim. Belki de onun gerçek bir insan olması rahatlatıyordu beni, robot gibi bir şeyler yapmamı istemiyordu benden. Düşüncelerimle baş başa bırakıyordu beni.
"Güvercin acı dolu bir şekilde ona bakmış, 'Ben çocuklarıma yiyecek arıyordum, bir avcı vurdu beni.' demiş ağlayacak halde, Tavşan onu okşamış, 'İnsanlar acımasız, hiçbir zaman başkasının hayatını düşünmüyorlar.' demiş, Güvercin'in gözleri yorgunluk ile kapanırken onu evde bırakmış ve ormana çıkmış yeniden."
Karanlıkta olmaktan nefret ediyordum, bugün ne sesi ne de hikayeleri beni sakinleştiremiyordu. Geride kalan beş günün sakinliği beni terk edip gitmiş ve yerine bir enkaz bırakmıştı. Ağlamamak için direnmek zordu.
"Güvercin'i bulduğu açık alana geldiğinde etrafına bakınmaya başlamış Güvercin'in yavrularını bulmak için. Ağaçların kavuklarına girmiş, ağaçlara tırmanmayı denemiş, tüm arkadaşlarına sormuş Güvercin'in yavrularını fakat hiçbir zaman bulamamış onları."
Gözlerimden yaşlar yeniden süzülürken yatakta iyice büzüşmüş hale geldim, parmaklarım avucumun içine batarken delirecek gibi hissediyordum.
"Tavşan yaşadığı umutsuzluk ile dönmüş evine kararan gecede, hala yatakta olan Güvercin'in yanına gitmiş ve onu kontrol ettiğinde artık öldüğünü görmüş ve ağlamaya başlamış."
Bu gece için fazla hüzünlüydü, kalbimde yeşermiş olan acıya daha fazla acı eklemekten başka bir şey yapmamıştı.
