Soul of the Star

PANG-ANIM NA TALA

"Daddy!!!!!! Daddy!!!!!"

I am gaining up my strength to stand firmly. If I could just shout my heart out, I know I would choose to. Pero hanggang saan ko kayang lumaban mag-isa?

"Dad, please! Sumagot ka! Naririnig mo ba 'ko? Dad!!!" I threw up a stone. I am crying hardly! Gusto kong magwala para mailabas ko yung nararamdaman ko. Kahit hinang-hina yung katawan ko, gusto kong tumakbo at itapon ang sarili ko. One time, I was in a heartbreak. And now, I totally feel lost. At wala akong kasama. Wala akong malapitan. Wala akong masilungan. How could life be this hard? Para bang walang lugar akong mapipili para man lang maramdaman kong ligtas ako.

"D-dad, can you pick me up from here? Sunduin mo na ako, daddy please. Ayoko po dito!!!!!!!"

I'm in a whole different place now. Wala akong alam sa lugar na ito. At ang sabi nila, malayo ito sa mundo na alam ko. Sa mundo na hindi ko na papangarapin pang bumalik. Pero anong lugar ko dito? Anong saysay ng pagpunta ko dito? Hindi ko parin tanggap. Hindi ko maintindihan ang tadhana. Pinaglalaruan niya ba ko?

"D-dad. P-please."

I gave up. Napaupo na ako sa ilalim ng isang puno at doon tuluyan na humagulgol. Wala ng pumapasok sa isip ko kundi flashbacks of all the betrayal and pain. If I'm in a different world now, why do I still remember them? Why do I still see their faces in my mind? 

"Masaya na kayo? Masaya na kayo at wala na ko? Okay na ba kayo dyan at nandito na ako sa pambihirang lugar na 'to kung saan ako dinala ng mga pagtataksil niyo sakin!" I looked up at the sky. I threw up a stone again. "Parang sobra-sobra naman n-na! H-hindi ako makaganti. W-wala akong lakas! A-yoko na!"

I can't imagine the mixed emotions I feel. Naghahalong takot, bitterness, lungkot, galit at kung anu-ano pa. I'm scared to the point that I closed my eyes and just hugged myself. I hope this could make me feel better. I hope this could guard me against anyone. Bakit ganto ang nangyayari?

I took the courage to pick up leaves around. I wiped my tears out. Kung iiyak lang ako, mas lalo akong matatakot. I guess I need to protect myself now.

I remembered the time nung elementary when I was in a scout-camping, the trainers taught us how to survive wildlife. Kung marami mang kahoy-kahoy, mga dahon at mga bato sa paligid, kakayanin kong bumuo ng temporary shelter for myself. At least, until hindi na kayanin ng katawan ko at bumulagta na lang ako bigla!

Sana may kung anumang mabigat na bagay ang mahulog sakin para mawalan na lang ako ng malay. I knew I survived life alone in the US, but here? It's a whole different thing. Hindi ko alam kung anong klaseng kalokohan itong lugar na ito and it's actually giving me a creepy feeling. I don't feel safe at all.

"Wag kang mag-alala, hindi ka namin pababayaan."

Nagulat ako ng biglang may boses akong marinig. Napalunok ako while hesitating to look around. I know it's the mindreader again. I know his voice.

"Ako si Acarya. Huwag mo na akong tawaging matandang lalaki"

"Ako naman si Sevia. At huwag mo sana akong tawaging matandang babae"

What? Well, alam ko namang nababasa nila ang isip ko. Ano pa nga bang magagawa ko?

Gusto ko sanang magsalita pero hindi ko sila pinansin. Pinagpatuloy ko lang ang paggawa ng maliit na masisilungan ko para mamayang gabi.

"Anong ginagawa mo, Ija?" Sabi nung babaeng Sevia daw ang pangalan. "Huwag mo ng ituloy yan. May bahay ka na pwede mong matuluyan habang nandito ka pa"

Hindi pa rin ako umiimik. Tutal naririnig naman nila ang iniisip ko, doon ko nalang sila kakausapin. Magsasayang pa ako ng laway.