"ဟျောင့် ဒေါသက်ိုထိန်းမှပေါ့ကွ
ဒီကလေး မင်းကိုဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာလည်းငါ့တို့အမြင်ဘဲ အရမ်းမနိုင်စားပါနဲ့ကွာ"
"ကျစ်....ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲသာပြောခဲ့
တရားကနောက်မှဟော"
"အနောက်ပေါက်ကရောင်နေတယ်
ပြီးတော့ကျောပေါ်က ဒဏ်ရာတွေကိုရောဆေးသေချာလိမ်းပေးမှရမယ် ပြီးရင်
အဖျားလည်းနည်းနည်းပြင်းနေတယ် ညဆိုအဖျားတက်လိမ့်မယ် သေချာဂရုစိုက်
အစားကို အပျော့စာဘဲကျွေး နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်ပေါ့ ဆေးပေးခဲ့မယ် ဝင်အောင်လည်းတိုက်အုံး"
"Omm....လိုက်မပို့တော့ဘူး"
"ရတယ်..ရတယ်....ငါထမင်းစားသွားအုံးမယ်"
"သဘောဘဲ...အဒေါ် ကြီးကိုပြင်ခိုင်းလိုက်
ဆန်ပြုတ်ရော ပြုတ်ခိုင်းဖို့ပြောပေးအုံး"
"Okok..."
....................................................................
ပိုင်နိုးလာတော့ အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီ
အခန်းထဲပတ်ရှာကြည့်တော့ ကိုကို့ကိုမတွေ့ရ
နေ့လည်တုန်းက တော်တော်ကိုလန့်သွားသည် ကိုကိုအရင်ကဆို ဒီလောက်ဒေါသမထွက်ဖူးပါဘူး
"ကိုကိုရော.....ခုထိစိတ်ဆိုးနေတုန်းလား"
"ကျွီ..."
တံခါးဖွင့်သံကြောင့်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့
ဆန်ပြုတ်ပန်းကန် ကိုင်ပြီးအခန်းထဲဝင်လာတဲ့ကိုကို..
"နေလို့အဆင်ပြေလား..ကလေး"
"ဗျာ...ဟု..ဟုတ်"
"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်....ဒီတစ်ခေါက်ကိုယ်လွန်သွားတယ်....မင်းကိုဆုံးရှုံးရမယ်လို့တွေးမိလိုက်တိုင်း..ကိုယ့်ဒေါသကိုကိုယ်မထိန်းနိုင်ဘူး...ကိုယ်က..အွတ်စ်"
သူစိတ်ဆိုးမှာဆိုးလို့ စကားတွေအများကြီးပြောပြီး အကြောင်းပြချက်ပေးနေတဲ့ကိုကိုရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ နှုတ်ပိတ်လိုက်တော့ သူ့အနမ်းတွေကိုတုန့်ပြန်လာတဲ့ကိုကို.....
တော်တော်ကြာကြာနမ်းပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကိုနောက်ဆုံးအနေနဲ့ဆွဲစုပ်ပြီးမှ လွှတ်ပေးတဲ့
မာန့်ကြောင့် အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းတွေက
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အခန်းထဲကျယ်လောင်စွာ
ပြန့်လွင့်နေလေရဲ့
YOU ARE READING
stolen heart ❣(complete)
Fanfictionမင်းကတကယ့် မလွယ်ကြောလေးဘဲ bae.... စိတ်ချ ကိုယ်ကလဲမင်းလိုအကြောတင်းလေးတွေမှ စိတ်ဝင်စားတာ......... စိုင်းထက်မာန် ဟက်.... ကိုယ့်မိဘကတောင် တန်ဖိုးမထားတဲ့ငါ့လိုလူကို ချစ်တယ်တဲ့.......သိပ်ရီရတာဘဲ ...
