Heart in Caution (Heart Series #1)

S E V E N

I was trying to make myself comfortable on the sofa. I'm way too tall to fit. Also, I'm feeling so sticky. I haven't brought any clothes and I feel like I smell bad. Inis kong sininghot ang kili-kili ko. Hindi naman, ah.

"Mabaho ba?" tanong sa akin ng lalakeng komportableng-komportable sa kama niya. I hate him so much. He's not a fucking gentleman! Kahit 1% lang, wala siya noon.

Sinamaan ko siya ng tingin. Relax na relax siyang nakatihaya sa kama niya. Ang parehong braso ay ginawang unan. At ang mga mata'y titig na titig sa pinapanood niya sa TV. Hindi man lang ba siya nakokonsensya na nahihirapan ako rito sa sofa? Hindi niya ba ako tatanungin kung okay lang ako rito? Kung hindi ba ako nasasaktan a posisyon ko? He's such a jerk! I wonder why tons of woman were flapping over him! Plastik siguro!

"I. Hate. You." Inis kong sabi at pinanliitan siya ng mga mata. Patay malisyang ibinaling niya ang tingin sa akin saka ako tinaasan ng kilay.

"Well, I love myself." Nguso niya tsaka muling ibinalik ang atensyon sa pinapanood.

"You know what, this is all your fault! If only you didn't let those people hurt you then wala sana tayo dito sa hospital! If only you just runaway, ede sana wala tayo rito ngayon! Ede sana hindi ako nakahiga dito sa sofa habang pilit na pinagkakasya ang sarili ko!" Sigaw ko habang inilalabas lahat ng sama ng loob. He scoffed.

"Kasalan ko bang ayaw mong tumabi sa akin? Sinabihan na kita kaninang dito mahiga sa tabi ko, ayaw mo naman. Tapos ngayon ako ang sisisihin mo?"

"Argh! I hate you! I hate you!" Pagwawala ko.

"I know, I know. Baka nakakalimutan mo kung sino ang dahilan kaya ako nandito sa hospital ngayon? Pinagbabato lang naman ako ng prutas. Pinaghahampas ako ng baseball bat. Pinagsusuntok ang likod ko. At kaninong fans ang gumawa nun sa akin? Ang fans mo lang naman!" Pangongonsensya na. Bigla akong natahimik saka napanguso.

"A-Alam ko naman yun, eh!" Nakokonsensya kong sabi.

"Oh, eh ano pang nirereklamo mo diyan?" Mas lalo akong napanguso.

Kasi naman nananakit na ang likod ko, eh. Pati mga binti ko nangangalay na. Ang liit-liit kasi ng sofa, eh. Di ako kasya. Paano na ako nito mamayang gabi?

Napabuntong hininga na lamang ako at naisipang tumawag sa isa sa mga kaibigan ko. Kailangan ko ng damit. Pakiramdam ko ang baho-baho ko na. Pakiramdam ko ang lagkit-lagkit ko na.

Muli akong napabuntong hininga nang hindi ko alam kung sino ang tatawagan. Hindi naman pwede kung si Harriet, dahil nasisiguro kong busy sila ngayon ni Evs para sa pag-aasikaso sa nasirang sasakyan. Kung si Phaebe naman mas lalong busy iyon sa kompanya. Si Aileen nasisiguro kong busy rin yun. Eh kung si Nivia na lang? Pero busy rin yun, eh. Tsaka baka dumugin siya ng mga bashers ko, hindi pwede yun.

Muli akong napabuntong hininga. Ang laki naman ng probema ko. Wala akong damit. Ang pangit ng amoy ko. Hindi ako nagkakasya sa sofa. Sumasakit ang katawan ko. Nagbabantay ako ng demonyo. Ano ba namang buhay ito!

"Ang laki ng problema mo, ah!" Biglang tawa ng hayop na attorney.  I rolled my eyes and tsked. Biglang may sumagi na ideya sa isip ko. May damit nga pala siya. Ba't di ako manghiram? He wouldn't mind, right?

"Sabihin mo lang kung gusto mong tumabi sa akin, maiintindihan ko naman. Hindi naman ako mareklamo. Tsaka sabihin mo lang kung malikot kang matulog. Maiintindihan ko pa rin." Patuloy niya. I smiled to myself.

I cleared my throat. "Ville?" I called him sweetly. He looked at me full of confusion.

"I smell really stinky," I said and acted sad as I pouted my lips.

"Uh...so?"

"I need to take a shower and in order to take a shower I need clothes," I answered, smiling wide.