Της Νύχτας Σκέψεις

Νύχτες εγκλεισμού!

Οι νύχτες πια, είναι περίεργες.

Ο κόσμος κλείνεται στο σπίτι από νωρίς.

Δεν έχει εξόδους, κάποιες φορές ούτε διεξόδους.

Ο φόβος χαρακτηριστικό της εποχής. Η μονοτονία επίσης.

Το μόνο που μένει είναι αναμνήσεις.

Από εποχές ωραίες, ελεύθερες! Γεμάτες γλέντια, φιλιά κι αγκαλιές.

Γεμάτες βόλτες, εκδρομές, ταξίδια.

Τώρα μονάχα ο νους ταξιδεύει.

Κι ανταμώνει ελπίδες, για ένα καλύτερο αύριο.

Ελεύθερο!

Ελεύθερο από φόβο, από κακία, από κάθε τι αρνητικό.

Γιατί, η πανδημία, είναι μεγάλο κακό για την κοινωνία αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν όμως άλλα τόσα.

Τι ωραία θα ήταν, να τα πάρει μαζί της φεύγοντας.

Να ανασάνει ο κόσμος.

Να αγκαλιαστεί ξανά, να δώσει φιλιά, να νιώσει ελεύθερος.

Πόσα ήταν δεδομένα και δεν είναι πια;!

Κι άραγε πού πάμε;

Θα αλλάξουμε προς το καλύτερο ή το χειρότερο;

Και φεύγει το παρόν, με διλήμματα να το συνοδεύουν και πάει να βρει τη μοίρα του, στη χρονική γραμμή.

Και γίνεται παρελθόν και νοσταλγεί όσα δεν έζησε.

Η αποψινή νύχτα, είναι κάπως μελαγχολική. Πολλές νύχτες τον τελευταίο καιρό είναι.

Μα δε θέλω να δείχνω αχαριστία. Έχουμε βιβλία να αποδράσουμε, ταινίες να μας ταξιδέψουν, το ίντερνετ να αρμενίσουμε. Έχουμε σεμινάρια κι επιμορφώσεις, ώστε να αποχτήσουμε γνώσεις.

Σε άλλες εποχές της ιστορίας ήταν αλλιώς. Πιο κλειστοφοβικά.

Με πληγώνει όμως, που οι προοπτικές είναι μετρημένες κι η Εργασία, τραβάει το δικό της λούκι.

Μου λείπει μια βόλτα, χωρίς να ενημερώσω με μηνύματα ότι βγαίνω. Μεγάλωσα πια!

Μου λείπει ο αυθορμητισμός, τα ζεστά χαμόγελα, η αντάμωση.

Μου λείπει η έξοδος με φίλους, η προετοιμασία.

Βλέπω τα ρούχα στη ντουλάπα, καθισμένα εκεί, να περιμένουν να τα αγγίξουν. Σαν στολίδια που περιμένουν να έρθει η εποχή που θα βγουν να λάμψουν.

Και τα καλλυντικά, στοιβαγμένα στο νεσεσέρ, να ζητούν να τα αγγίξω, να πιάσουν δουλειά. Να δώσουν χρώμα, να ομορφύνουν!

Μα η εποχή, σηκώνει casual εμφανίσεις, γιατί έτσι κι αλλιώς, το σπίτι ούτε παρεξηγεί, ούτε έχει απαιτήσεις.

Κι η μάσκα πόσο τη μισώ.

Και πόσο με έκανε να σεβαστώ όσους τη φορούν τόσα χρόνια από ανάγκη. Και τι ειρωνεία, να τη μισώ, μα να τη χρειάζομαι. Είναι δύσκολη όμως η άτιμη, όταν φοράς γυαλιά.
Μεταξύ μας, είναι δύσκολα και χωρίς αυτά!

Μα δυστυχώς, όσα κι αν μου λείπουν, αυτά απαιτούν οι περιστάσεις.

Κι όσο σκέφτομαι πόσες ζωές έχουν χαθεί, ντρέπομαι για τις σκέψεις μου.

Μα κάποιες φορές, ανθρώπινα, λυγίζει η λογική και ψάχνει παρηγοριά στο όνειρο ή σε μνήμες γνώριμες.

Κάποια στιγμή, όταν όλα αυτά έχουν περάσει, ίσως και να τα έχουμε ξεχάσει.

Μα ήθελα σε αυτό το βιβλίο, να αφιερώσω ένα κεφάλαιο στον εγκλεισμό κι όσα μου λείπουν.

Σαν υπενθύμιση, πως τα μικρά κι ασήμαντα, αυτά που εγώ θεωρώ δεδομένα, δεν είναι.

Είναι πολύτιμα.

Μικρές πολυτέλειες, που δίνουν χρώμα και ρυθμό στη ζωή.

Μέχρι να έρθει η μέρα που το μέλλον θα χαμογελάσει και τούτο το δύσκολο παρόν, είναι παρελθόν, πρέπει να απολαύσουμε τη ζωή μας. Να ζήσουμε τις στιγμές, να αγκαλιάσουμε τις χαρές, να βρούμε τρόπο, να αντέξουμε τις λύπες.

Κι όταν θα έρθει αυτή η μέρα, θα ανταλλάξουμε αγκαλιές, θα δώσουμε φιλιά.

Εκείνη η μέρα θα είναι γιορτή.

Και θα είναι αείμνηστη.

Προς το παρόν πολυπόθητη κι ονειρεμένη.

Να είμαστε καλά και να ευχόμαστε τα καλύτερα!

------------------------------------------------------------------------------

Η περίοδος που ζούμε είναι δύσκολη. Πώς περνάτε εσείς τον χρόνο σας;

Πώς διαχειρίζεστε τα συναισθήματα σας;

Ημερομηνία: 8/1/2021