Της Νύχτας Σκέψεις

Πώς να 'ναι άραγε η Ζωή;

Πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις πάρε κάτι για μουσική συντροφιά

Πώς να 'ναι άραγε η Κόλαση;

Ένα βουβό τοπίο γεμάτο στάχτες και σκιές;

Πύρινα χαλιά, βυθισμένα σε ουρλιαχτά και πνιγμένα όνειρα;

Μια πέτρινη πλάκα μολυσμένη από δαιμόνια;

Αν με ρωτάς, Κόλαση είναι αίσθηση. Είναι κατάρα. Βαριά κατάρα, ζόρικη.

Κι αν θες να το δούμε πιο φιλοσοφικά, γιατί είναι η Κόλαση προορισμός; Μπορεί να 'ναι συναίσθημα. Αυτό, που νιώθεις τη ψυχή δεμένη με μεγάλες αλυσίδες. Κι όσο κι αν ουρλιάζει, μένει δέσμια!

Κι αν θες να είμαι ειλικρινής, ίσως η Κόλαση να 'ναι εδώ. Στα χώματα που ποτίζονται με αίμα, στις στιγμές που βουρκώνουν με δάκρυα πόνου, στα λεπτά που η Ψυχή καταρρέει.

Πώς να 'ναι ο Θάνατος;

Να 'ναι ένας αδυσώπητος φονιάς;

Να' ναι ένας αιμοσταγής καβαλάρης;

Τι να σου πω. Δεν τον έχω αντικρίσει κι ούτε θα 'θελα. Όχι γιατί φοβάμαι, μα δε χρειάζεται. Άλλωστε θα ήταν ανούσιο να φοβηθώ. Δεν Τον αποφεύγεις. Δεν είναι γνωριμία εφήμερη που μπορείς να κάνεις πως δεν είδες. Θα σε δει. Όταν θέλει. Μέχρι τότε, ας μην Τον συζητάμε.

Αυτός τη δουλειά του κι εμείς τη δική μας. Άστον! Θα κάθεται κάπου σιωπηλός, να κανονίζει βαρκάδες στον Αχέροντα! Ταξίδια με τετελεσμένο προορισμό. Χωρίς οδηγούς και φωτογραφίες. Ταξίδια δίχως μνήμες, πνιγμένες στο νερό της Λησμονιάς.

Πώς να 'ναι ο Έρωτας;

Αν μου επιτρέπεις, δεν είναι όπως τον έχουν περιγράψει. Δεν είναι Θεός. Είναι καπετάνιος. Παίρνει το πλοίο της καρδιάς και το οδηγεί στη θάλασσα των συναισθημάτων. Μα δεν είναι άνθρωπος, γι' αυτό δε νοιάζεται. Κι αν ναυαγήσει το πλοίο, περνά σε άλλο δρομολόγιο!

Ξέρω! Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Μα τη φουρτούνα την αντέχει μόνο η Αγάπη. Για να τη βάλεις όμως οδηγό, πρέπει να 'χεις κι απόθεμα καρδιάς, αλλιώς δε ζυγώνει.

Πώς να 'ναι η μοναξιά;

Να' ναι κορίτσι μόνο, που αναζητά μια συντροφιά;

Να' ναι απόκληρη αίσθηση, που αποζητά ουσία;

Κι αν έχει χρώμα, ποιο να 'ναι αυτό;

Ίσως και να 'ναι το γκρι. Γιατί τη γεννά η Νύχτα, μα κι η Μέρα τη φροντίζει. Να πάρει κάτι κι απ' τις δυο. Να μην είναι μια σκιά που χορεύει μόνο κάτω απ' το φως κι όταν σβήνουν τα φώτα να χάνεται.

Πώς να' ναι ο Παράδεισος;

Ένα λιβάδι καταπράσινο, γεμάτο ευτυχία;

Μια ήσυχη θάλασσα, γεμάτη ελπίδα;

Μια αίσθηση απέραντης γαλήνης στη ψυχή;

Ίσως και να 'ναι μια στιγμή. Μια στιγμή με τα μάτια κλειστά και ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Ίσως να μη χωρά στα μάτια, να θέλει ψυχή για να αναπνεύσει!

Ίσως και να 'ναι απλά ένας ευφημισμός της ευτυχίας!

Πώς να 'ναι η Ζωή;

Τι θλιβερό είναι να ρωτά κανείς. Γιατί σημαίνει πως έχει πλαγιάσει με την Ύπαρξη, μα δεν έχει αγκαλιάσει τη Ζωή.

Ότι έχεις γύρω σου, είναι Ζωή. Σε όσα βουτούν οι αισθήσεις σου κι όσα χωράει η καρδιά σου είναι Ζωή! Ο Παράδεισος, η Κόλαση, ο Έρωτας, η Μοναξιά, είναι Ζωή. Είναι φίλοι κι εχθροί Της. Είναι παιδιά και δημιουργοί Της. Είναι οι αναμνήσεις Της, οι φόβοι κι οι ελπίδες Της.

Κι είδες; Δε σου μιλώ, για χρήματα, για δόξα ή ισχύ. Γιατί ο άνθρωπος ξεμάκρυνε τον νου και μάλλον τον έχασε στο δρόμο. Έδωσε αξία σε πράγματα φτωχά και προσπερνάει τον θησαυρό. Κι οι στιγμές, τα όνειρα, τα χαμόγελα, είναι θησαυροί θαμμένοι σε κοινή θέα. Μαραζώνουν στην αμμουδιά της Ζωής αναξιοποίητα.

Ω! Νύχτωσε!

Πάλι χύθηκε ο μαύρος μαρκαδόρος στον ουρανό. Κι άνοιξε το κίτρινο και χρωμάτισε τα αστέρια. Και μιας κι η Νύχτα είναι μάγισσα ισχυρή, τους έδωσε αύρα από χρυσάφι. Σ' αφήνω μαζεύτηκαν σύννεφα πολλά. Θα αστράψει και θα βροντήξει ο Ουρανός. Από θυμό, από θλίψη, από αγανάκτηση. Με δάκρυα σπαρακτικά, θα ξεσπάσει η βροχή. Με αστραπές και βροντές θα ηρεμήσει η ψυχή.

Ποιος ξέρει τι είδε πάλι. Δε μιλάει. Κάθεται έτσι στωικά. Κι αν ξεσπάσει, ξέρω πως μαζεύτηκαν πολλά!

Κι αν ξημερώσει και δεις να κοκκινίζει ο Ουρανός, θα δεις πως είναι ένας καθρέφτης. Πάνω του θα αντικατοπτριστούν φόβοι, τρόμοι, οιωνοί. Μπορεί κι απλή μαγεία.

Μα την αλήθεια θα στην εκμυστηρευτώ κι αν θέλεις πες την. Αν κοκκινήσει ο Ουρανός, θα' ναι από ντροπή. Που τόσες κλεψύδρες έσπασε ο Χρόνος για χάρη μας κι εμείς ακόμα αναρωτιόμαστε πώς είναι άραγε η Ζωή!