Της Νύχτας Σκέψεις

Ζητώντας ένα σημάδι!

Όλα καλά με την Νύχτα, αλλά είναι σαν να μην μπορεί να κρατήσει τα μυστικά σου. Σαν τα αραδιάζει από άκρη σε άκρη του ουρανού.

Ευτυχώς, είναι λίγοι εκείνοι που ερμηνεύουν το Σκοτάδι. Μα και πάλι.

Τα Δέντρα γυμνά, μοιάζουν ψυχές που στέκονται στον κόσμο. Κι αντέχουν τη ψύχρα! Και του καιρού και της εποχής.

Μα ούτε αυτά έχουν απαντήσεις. Όσο κι αν τα κοιτάξεις, δε θα σου αποκαλύψουν αυτά που θες.

Θα συνεχίσουν το ρυθμικό τους κούνημα, στο ρυθμό του αγέρα, σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού.

Μα η Καρδιά έχει το κακό συνήθειο, να γαντζώνεται σε όσα ποθεί, σε όσα αποζητά κι όσα φοβάται.

Έχει κρύο απόψε!

Κρυώνει η πλάση, κρυώνουν κι οι Ψυχές.

Και το κακό, είναι ότι δε μπορείς να ρίξεις στη Ψυχή μια κουβέρτα. Δε μπορείς να τη βάλεις δίπλα στη φωτιά να τη ζεστάνεις. Δε μπορείς να τη ντύσεις με ρούχα ζεστά.

Σε αυτή τη παγωμένη νύχτα, πολλά τριγυρνούν στο μυαλό μου.

Και σαν ζογκλέρ, προσπαθώ επιδέξια να τα πιάσω, μα δε μπορώ.

Γιατί δεν είμαι ζογκλέρ.

Ακροβατώ από σκέψη σε σκέψη, πατώντας το σκοινί της Λογικής. Μα σε κάθε βήμα ή μου τεντώνει το σκοινί ή το χαλαρώνει, γιατί τη τραβά η Ευαισθησία. Και δε τα καταφέρνω.

Γιατί δεν είμαι ακροβάτης.

Το μυαλό απόψε, έγινε τσίρκο, κι οι σκέψεις μου θηρία άγρια, να δίνουν παράσταση.

Μα δεν είμαι θηριοδαμαστής.

Και θέλω να γελάσω.

Αχ πόσο θέλω να γελάσω. Απόψε. Κατά παραγγελία.

Μα όσα δεν έρχονται με φοβίζουν. Γιατί τα θέλω πολύ. Και απόψε, με νίκησε η μελαγχολία, σε ένα παιχνίδι άνισο.

Και θέλω να ξεχαστώ, να χαλαρώσω, να γελάσω.

Μα δεν είμαι παλιάτσος.

Θα ήθελα να είμαι σούπερ ήρωας και με την σούπερ δύναμη μου, να βάλω τις σκέψεις σε μια τάξη, να βρω τις απαντήσεις που ζητώ.

Μα δεν είμαι σούπερ ήρωας.

Είμαι απλά ένας άνθρωπος. Κι αυτή, είναι η πιο ταπεινή παραδοχή μου.

Και πρέπει να αποδεχτώ τα σφάλματα μου, να τα κάνω χαλί, να πατήσω στο μέλλον.

Να διαγράψω τα "αν" σαν σημάδια κιμωλίας, που δε "χωρούν" στο μαυροπίνακα.

Μα η γοητεία των πιθανοτήτων κι η προστυχιά των απωθημένων, μπορεί να σε παρασύρει σαν Σειρήνα αν αφεθείς. Κι αν δε βρεθείς κατάρτι να δεθείς, δε γλιτώνεις.

Το Φεγγάρι, απόψε δε με καταδέχεται. Σαν να ξέρει παραπάνω απ' όσα νομίζω και νιώθει ένοχο που δε μου τα λέει. Έχει κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα και στη κρυψώνα του, βρίσκει παρηγοριά.

Μα το ανόητο δε ξέρει;

Η αλήθεια ποτέ δε κρύβεται, κι εκείνο είναι η αλήθεια του ουρανού. Γι' αυτό φωτίζει.

Μένω πίσω από το παράθυρο, να χαζεύω τον κόσμο, μήπως και το μυαλό με λυπηθεί κι ηρεμήσει.

Μα είναι τόσο περίπλοκη πια η ζωή, που η λύτρωση δεν έρχεται.

Κι έτσι χάνεται το Βλέμμα κι αντάμα η Σκέψη τριγυρνά, ανοίγοντας κάθε πόρτα του μυαλού, παίζοντας τυφλόμυγα με κάθε ενδεχόμενο που συναντά πίσω απ' τη πόρτα.

Ένα γέλιο ακούστηκε αχνά κι ήθελα να δω: είναι από κάποιον περαστικό; Ή η Μοίρα, καθισμένη στη γωνίτσα της, με περιγελά;

Με τα μάτια κλειστά και τη ψυχή φουρτουνιασμένη, έκλεισα τα μάτια, πήρα ανάσα βαθιά και ζήτησα ένα σημάδι.

Αν είναι γραφτό αυτό που θέλω να γενεί, ας πέσει λίγο χιόνι.

Δυο τρεις νιφάδες έστω, να μου γνέψουν, να ξέρω τι αναμένω.

Για να δούμε...

Θα απαντήσει η Μοίρα;

_______________________________________________________

Ευχαριστώ που είστε εδώ.

Θα χαρώ στα σχόλια, να δω τις σκέψεις σας!

Αν το χιόνι, ήταν το δικό σας καταφατικό σημάδι απόψε, τι θα ζητούσατε;