Karadeniz'li ODUN !

Kriz

Eşimiydi yani.? Diye düşünürken Buğra hızlıca kalkıp kıza sarıldı. Offf tabi ki de sarılacak. Gelip bana mı sarılacak Allah aşkına?!? Heeyyy, durun biraz. Onu sevmediğini söylemişti.

Neler oluyo ?!?

"Oooo my goodness! Burada ne arıyo siz??"

"Süprizzz "

"What "

Buğra şaşkın bir şekilde kıza bakarken yukardan babaannemin sesiyle kendime geldim. Hızlıca yukarıya çıktım.

"Na oliyi alt katta."

"Aaa. Yok bişey babaanne sen git yat ben hallederim."

Gerçekten alt katta ne oluyordu. Kimdi o kız? Burada ne işi vardı.? Yabancı bir ses daha duydum. Bu da kimdi!?!?

Hızlıca merdivenmlerden inerken gözlerim siyah gözlerle buluştu.

Tam konuşacaktım ki Buğra araya girdi.

"My brother! Ooo my good. Ne arıyo siz burada."

"Aslında yarın için süpriz yapacaktık. Ama sabah ki sefer iptal olunca bu saate kaldık. Aaa.. Her türlü saat gece yarısı dogum günü çocuğu."

"Oooooo.... Siz bu kadar yolu bunu için.. Aa.. ?!!!?

"Evet öyle zaten gelicektik bari süpriz yapalım dedi  Eda. "

Buğra 'nın gözü bana kaydı.

"Aa.. Afedersin. Tanıştırayım. Aa.. Bu Melisa. Bu evin torunu." deyip benden yana dönerek

"Bunlarda Eren ve Eda. İstanbul'dan en yakın arkadaş benim." dedi mutluluktan gözlerinin içi parlıyordu.

"Merhaba. Hoşgeldiniz." diyebildim.

"Merhaba küçük hanım." dedi Eren.

Eda araya girdi. "Biz böyle habersiz geldik ama kalacak yeriniz vardır umarım "

"Tabii tabi var. Hatta ben sizi hemen odalarınızı gösteriyim. " dedim hızlıca.

"Ahh aslında harika olur yorgunluktan ölmek üzereyim" dedi Eda.

Buğra ve Eren bavulları alıp beni takip ettiler. Eda da hemen arkalarındaydı.

Onlara odalarını gösterdikten hemen sonra odama geçtim. Biraz uykuya ihtiyacım vardı. Göz kapaklarımla savaşı bırakıp kendimi uykunun kollarına attım.

..............

Sabah kahkahalar sayesinde uyandım. Hazırlanıp aşağı indiğimde babaannem ve yeni gelen arkadaşlar arasında koyu ve bir o kadarda eğlenceli bir sohbet vardı. Anlaşılan babaannem arkadaşları pek bi sevmişti.

"Günaydim kizum. Gel da yemek ye da."

"Geldim babaanne.:-) "

Eren'nin karşısında ki boş sandalyeye oturdum. Bu sırada  Buğra konuşmaya başlayacakken babaannemin sesiyle hepimiz irkildik.

"Banaanneeeeeeeeeee ! " diye çığlık atmamla yerimden kalkmam bir oldu.

Telaştan ne yapmam gerektiğini bilmeyerek "Hastanee !" diye bağırabildim.

Gözyaşlarımın gözümü buğulandırması etrafı görmeme engel oluyordu.

Buğra babannemi kucağına aldı. Eren :

"Eda, arabayı kullan. " dedi ve belimden tutup arabaya geçmeme yardım etti. Başımı Eren'in omzuna koyup ağlamaktan başka elimden birsey gelmiyordu. Babaannem beni bırakamazdı. Torununu çok seviyor bikere. Şimdi olmazdı. Daha yaşayacak çok anımız olacaktı. Dimi ? Olacaktı?