Καθώς έβγαινε έξω άκουγε τους στίχους του τραγουδιού που ακούγονταν από μέσα "Δεν έχει δρόμο να διαβώ, σοκάκι να περάσω, γωνιά να μην σε θυμηθώ, ημέρα να μην κλάψω" και τα δάκρυα της έπεσαν καυτά στα μάγουλα της. Κρατήθηκε από τα κάγκελα του καραβιού κοιτάζοντας την θάλασσα και ανάσανε για να μην λυγίσει. Έλεγε από μέσα της "Μαρίνα τώρα πρέπει να δείξεις δυνατή, να σφίξεις τα δόντια, μην του δώσεις να καταλάβει ότι ακόμα τον αγαπάς παρόλα όσα σου έκανε". Ο Φάνης την πλησίασε και την ρώτησε αν είναι καλά. Δεν το πίστευε και ο ίδιος ότι ήταν μπροστά του. Ήθελε τόσα να της πει. Η Μαρίνα σκούπισε τα δάκρυα της για να μην την καταλάβει και γύρισε προς το μέρος του. "Μια χαρά είμαι" είπε. Ο Φάνης την έπιασε από τους ώμους και την πλησίασε για να την αγκαλιάσει. Η Μαρίνα δεν δίστασε αφέθηκε στην αγκαλιά του αλλά απομακρύνθηκε αμέσως. Ο Φάνης προσπαθούσε να της πει ότι μετά από εκείνη την νύχτα άλλαξε όλη του η ζωή και έκανε τα πάντα για να γίνει σωστός άνθρωπος, της είπε ότι είχε κάποιο ατύχημα και ότι πάντα ρωτούσε γι 'αυτήν. Δεν την ξέχασε ποτέ και όταν κατάλαβε ότι την αγαπούσε ήταν ήδη πολύ αργά γιατί την είχε πληγώσει και το παραδεχόταν. Η Μαρίνα δεν το πίστευε ότι της ζητούσε συγνώμη.
Ήθελε πολλά να της πει και της πρότεινε αύριο το βράδυ που θα έμεναν στην Σαντορίνη να συναντηθούν να τα πούνε γιατί είχαν πολλά να πούνε. Η Μαρίνα δέχτηκε και έτσι γύρισαν και οι δυο πίσω χωρίς να καταλάβουν οι άλλοι τίποτα. Ήξεραν ότι ήταν από το ίδιο νησί αλλά η ξαδέρφη της κατάλαβε ότι ήταν ο Φάνης της. Ο Φάνης που την πλήγωσε και πήρε τα ξένα. Έτσι όταν πήγαν στο δωμάτιο η Μαρίνα είπε στην ξαδέρφη της περισσότερα πράγματα που δεν ήξερε για αυτήν και τον Φάνη. Η Χριστίνα είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν πίστευε όσα της έλεγε η Μαρίνα. Την αγκάλιασε και της είπε να μην ανησυχεί και της είπε ότι καμιά φορά η μοίρα μας παίζει περίεργα παιχνίδια.
Την άλλη μέρα έπιασαν λιμάνι στην Σαντορίνη και κατέβηκαν να περιηγηθούν στο νησί. Πήγαν για πρωινό, μετά επισκέφτηκαν το μουσείο στο Ακρωτήρι και μετά πήγαν στην κόκκινη παραλία του Ακρωτηρίου για κολύμπι. Για μεσημέρι πήγαν σε μια ταβέρνα στην Περίσσα και μετά πήγαν να ξεκουραστούν στο ξενοδοχείο τους στα Φυρά. Το απόγευμα θα πήγαιναν στην Οία για να δούνε το υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Εντωμεταξύ όλη την ημέρα η Χριστίνα μίλαγε στην Μαρίνα για τον Κώστα, για όσα έμαθε γι 'αυτόν και μάλλον ότι ήταν ερωτευμένη μαζί του. Η Μαρίνα χαιρόταν για την Χριστίνα αλλά της έλεγε να μην προτρέχει γιατί δεν ήξερε ήταν αμοιβαίο. Η Χριστίνα της είπε ότι την είχε ήδη προσκαλέσει το βράδυ για δείπνο και έτσι η Μαρίνα θα μπορούσε να δει και τον Φάνη και να τα πούνε. Ετοιμάστηκαν λοιπόν το απόγευμα για το ηλιοβασίλεμα στην Οία. Εκεί που ο ήλιος έπεφτε στα βάθη της θάλασσας, εκεί που η Μαρίνα αγνάντευε το ηλιοβασίλεμα κάποιος την άγγιξε απαλά στην πλάτη. Γύρισε και είδε τον Φάνη να την κοιτάζει. Είχε μείνει ακίνητη γιατί δεν ήθελε να χάσει την μαγεία. Ο Φάνης με μακριά μαλλιά κατάξανθος όπως τον θυμόταν μόνο τώρα που τα είχε κόψει σε αντρικό στυλ με μαυρισμένο σώμα από τον ήλιο φόραγε ένα άσπρο λινό παντελόνι και ένα κατάλευκο πουκάμισο και φάνταζε όπως πάντα υπέροχος. Ο Φάνης την αγκάλιασε και την έσφιξε στην αγκαλιά του αλλά η Μαρίνα τραβήχτηκε απότομα.
