Η Μαρίνα ζούσε σε ένα νησί. Το αγαπούσε το νησί της πολύ αλλά είχε φύγει για να σπουδάσει μακριά όπως κάνουν όλα τα παιδιά της ηλικίας της. Κάθε φορά που γυρνούσε στο νησί δεν μπορούσε να αποφύγει τον Φάνη. Την κυνηγούσε, την φλέρταρε κάθε φορά που την έβλεπε και ας είχαν χωρίσει. Ο Φάνης ήταν καταβάθος καλό παιδί και πολύ εργατικός για όλους όσους τον ήξεραν στο νησί. Αλλά κανείς δεν ήξερε τις σκοτεινές πλευρές του. Και αυτές αποδείχτηκαν πάρα πολλές. Ήταν ελαιοχρωματιστής και δούλευε μαζί με τον αδερφό του και τον πατέρα του. Έβαφαν σπίτια, καράβια και ότι άλλο χρειάζονταν βάψιμο στο νησί. Ήταν δύσκολες οι εποχές αλλά δεν άφηνε το νησί και την οικογένεια του για να φύγει να πάει να δουλέψει αλλού. Του άρεσε το νησί του.
Και στην Μαρίνα άρεσε αλλά αναγκάστηκε να φύγει. Την ανάγκασε ο Φάνης την πρώτη φορά που την πλήγωσε. Η Μαρίνα θυμάται πόσο αθώα ήταν και πίστευε ότι επειδή ήταν μαζί θα την παντρευόταν κιόλας. Περίμενε πως και πως να έρθει να την ζητήσει απο τους δικούς της. Είχε μόλις τελειώσει το πανεπιστήμιο και είχε γυρίσει στο νησί με τόση χαρά που θα τον ξαναέβλεπε αλλά ο Φάνης ήταν τόσο αλλαγμένος. Της ζήτησε να χωρίσουν τόσο απλά χωρίς να της πει τίποτα από το τηλέφωνο. Ούτε να συναντηθούν δεν ήθελε. Η Μαρίνα ήξερε γιατί όμως, ήξερε ότι δεν μπορούσε μακριά της. Πάντα όταν την έβλεπε την ήθελε. Της εξήγησε ότι δεν θα την κάνει ποτέ ευτυχισμένη και η Μαρίνα πληγώθηκε και έφυγε πάλι απο το νησί αλλά αυτήν την φορά για να πάει να δουλέψει. Δεν την κράταγε το νησί, ήθελε να φύγει.
Ξύπνησε το πρωί και συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Είχε πληγωθεί παντοτίνα στο σώμα αλλά και στην ψυχή της. Την άλλη μέρα θα εφεύγε και αυτήν την φορά δεν θα ξαναγυρνούσε πίσω το είχε υποσχεθεί στον εαυτό της. Έτσι όσο και να την πονούσε που για άλλη μια φορά άφηνε το νησί και τους δικούς της πίσω, έφυγε μακριά. Αυτήν την φορά ταξίδεψε πάρα πολύ μακριά έφτασε στην Αμερική που την είχε καλέσει η θεία της να πάει να δουλέψει εκεί και να μείνει μαζί της. Η Μαρίνα έκανε πέτρα την καρδιά της και έφυγε με δάκρυα στα μάτια. Δεν κοίταξε πίσω και απλά έφυγε μια βραδιά που είχε ένα κόκκινο Αυγουστιάτικο φεγγάρι. Ακόμα και το φεγγάρι σκέφτηκε ήταν ματωμένο σαν την πληγωμένη της καρδιά. Το κοίταξε και για μια τελευταία φορά έκλαψε πάρα πολύ. Ήταν η τελευταία φορά που έκλεγε. Υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι δεν θα την πλήγωνε ποτέ κανένας ξανά, δεν θα άφηνε για κανέναν ούτε ένα δάκρυ και το τήρησε όσο σκληρό και να ήταν αυτό.
Καμιά φορά η ζωή σε πηγαίνει στον κατήφορο της καρδιάς σου για να δει αν θα αντέξεις μα εσύ γίνεσαι πιο δυνατός και ανεβαίνεις πάλι ένα ένα τα σκαλοπάτια της καρδιάς σου όσο δύσκολο είναι και όσες δυσκολίες βρεθούν μπροστά σου.
