YALNIZLIK

1. Bölüm

Sevilmiyorum işte. Ne diye uğraşıyorsam sanki. İnsanlar beni sevmiyorlar. İnanabiliyor musunuz babam bile, babam bile beni sevmiyor.

Günlerce nedensizce ağlıyorum, umurlarında olmuyor. Düşüncelerimin arasında boğuluyorum, fark etmiyorlar.

Bir bakıma seviyorum bu yalnızlığı... İnsanların çenesini dinlemek zorunda kalmıyorum. Ama müzikler de yardımcı olamıyor bana. Normal insanlara iyi gelen hiçbir şey bana iyi gelmiyor. Ne müzikler, ne kitaplar... Bana hiçbir şey yardım edemiyor.

En çok koyan da, babamın bana karşı soğuk olması. Bir kere de gelip sorunumun ne olduğunu sormaması. Saatlerce odama kapanıyorum. Saatlerce duvarları inceliyorum. Saatlerce duvarlar beni boğuyor.

Sanki gitmek istiyor gibiyim. Ama gidemiyorum. Beni buraya bağlayan bir şey var.

Aslında hislerim burayı terk etmemi, zaten kimsenin beni sevmediğini söylüyor. Ama yapamıyorum. Bırakamıyorum. Neden burayı bırakamıyorum ?!

''Neden, neden ? Nedeen ?!''

Birden kapı çaldı.

''Hadi aşağı in, aç kalacaksın.''

''İstemiyorum.''

''Yapabileceğim bir şey yok. O yemeği yemen gerekiyor.''

''İstemiyorum dedim baba !''

''İstiyor musun diye sormadım. Yemen gerekiyor dedim.''

''Sanki çok umursuyorsun da.''

''Aşağıda bekliyorum.'' dedikten sonra aşağı inen ayak seslerini duydum. Bu adam bir kere de sormaz mı 'Neden böyle ters davranıyorsun ?' diye. Bir kere merak et beni be. Yemek yemeye çağırmak haricinde bir şey söyle. Bir kere yüzüme bak.

''Offf.'' deyip yataktan kalktım. Saçlarımı bileğimdeki tokayla topladıktan sonra 5-6 saniye etrafa boş boş bakındım. Göz altlarımdaki ıslaklığı sildim ve yavaş yavaş kapıya yöneldim. Kapıyı açıp yine yavaş yavaş merdivenlerden aşağı inerken tek yaptığım yeri izlemekti.

Yemek yerken masadan çıt çıkmıyordu. Duyulanlar sadece çatal kaşık sesleriydi. Ben doğru düzgün yemeği yemiyordum bile. Tek yaptığım kaşığı kullanarak yemeğimle oynamaktı.

''Soğuyacak.'' Kafamı kaldırıp babama 'Ne oldu ?' der gibi baktım.

''Yemeğin diyorum. Soğuyacak.'' Tekrar önüme, yemeği karıştırmaya döndüm. Birkaç dakika sonra oflayarak kaşığı gürültülü bir şekilde tabağa bıraktım ve babama bakmaya başladım.

''Ne oldu ?''

''Baba, sana 2 yıldır soramadığım bir soruyu soracağım. Bana dürüst ol.'' Babam suratıma meraklı meraklı bakmaya başlayınca gözlerimi masaya kilitledim. Sorunca nasıl bir tepki alacağımı tahmin etmeye çalıştım.

''Artık soracak mısın ?''

''Neden ?''

''Anlamadım.''

''Neden bana karşı böylesin baba? Etrafımda hiç kimse yok ve şu an en çok sana ihtiyacım var ama neden görmüyorsun? Neden beni hiç sevmiyorsun? Neden bir kere de yanıma gelip 'Beni neden bu kadar tersliyorsun?' demedin? Ya da neden sorunumun ne olduğunu hiç sormadın? Neden ben kendi yalnızlığımda, düşüncelerimde boğulurken bir kere de neler yaşadığımla ilgilenmedin? Neden bana hiç babalık yapmadın?''

Giriş bölümü olduğu için biraz kısa tuttum. Sizce bölüm nasıl olmuş? Yorumları ve voteları bekliyorum. İnşallah kendim çalıp kendim oynamam. :D :)