Get your ticket to the show...
Mezarın başında oturan siyah saçlı adam omuzlarına vuran narin yağmur damlalarına aldırmadan yavaşça soğuk mezar taşının hafif yosunlu yüzeyini okşarken bütün arkadaşları uzakta durarak kırık kalpler operasını izler gibi ona bakıyordu. Sonunda biri elinde şemsiye ile ona yaklaşıp sanki herşeyi geçirecekmiş biri omuzunu okşarken ruhsuz gözleri yanındaki Hinatayı buldu.
"Sasuke-kun sana göstermem gereken bişey var."
Hinatanın narin elleri nazikçe Sasukenin yılların çalışması ile sertleşen tek koluna dolandı ve ayağa kalkması için destek verdi. Bütün arkadaşları onun üzerine bir kıyafet doğallığı ile giydiği acıyı dindirmesi için tanrıya fısıltılarla dua ederken aralarında sorgulayıcı sesler de duyuluyordu .
"Bunca yıl neredeydi ?"
"Neden gitti ki?"
Kısa bir süre sonra ikilinin adımları genç kahramanın evinin kapısının önünde durdu. Hinata sanki içeride hala biri varmış gibi kapıyı ağrılı bir şevkle açarken gözlerinden süzülmeyi bekleyen birkaç damla gözyaşı belirdi.
İçerisi Sasukenin hatırladığından çok daha karanlıktı. Yırtık perdeler içeride süzülen tozlu havanın üzerine düşen loş ışığı belirginleştiriyor, ortam cehennemden bir parça gibi görünüyordu. Krem rengi koltuklar kir ve tozdan dolayı rengini kaybetmiş ve üzerinde yer yer kan damlalarının kurumuş lekeleri vardı. Yerdeki birkaç minik porselen kırığı çok daha büyük bir yığının habercisi gibi halının kenarlarında geziniyordu. Masanın üzerindeki tava ve bardaklar kalın bir toz tabakası ile örtünmüş ve zamana inat eski anıları bir bir geri getiriyordu.
Hinata üzeri kağıtlarla dolu masanın uzun çekmecesinden üç tane defter çıkarıp bir bebeği tutarcasına göğsüne bastırdı. Ardından sasukeye dönüp defterleri uzattı.
"Burada seni ilgilendirebilecek şeyler var."
Sasuke teşekkür edercesine başını sallayınca hinata gülümseyip anahtarı kapının yanındaki sehpaya bıraktı ve minik cehennemde sasukeyi bir başına bıraktı.
Ev gibisi yok...
YOU ARE READING
𝓷𝓸 𝓹𝓵𝓪𝓬𝓮 𝓵𝓲𝓴𝓮 𝓱𝓸𝓶𝓮->𝓷𝓪𝓻𝓾𝓼𝓪𝓼𝓾<-
Fanfiction"...hinata günlük tutmanın iyi geldiğini söyledi. yaşadıklarımızı kağıda aktarınca zihnimizdeki acı bir nebze dinermiş. şu anda tek umudum bu çünkü artık canım dayanamayacağım kadar acıyor...neden gittin ki?..." -uzumaki naruto'nun ilk günlüğünden b...
