İÇİMDEKİ CESET

Ordudan Bir Küçük Hatıra

Hiç beklemediğim bir sırada açılmıştı. Daha zili nasıl çaldığımı zihnimde canlandıramamışken, kapıyı çalmış hatta kapı açılmıştı bile. Bu lanet hatamdan dolayı kendime olan güvenim azalmıştı. Olayın siniriyle, kapıyı açan ve günlerdir takip ettiğim adamı bile tanıyamamıştım. Gerçi yine tanımama bile fırsat kalmadan 19 santimetrelik komando bıçağını saplamıştım adamın boynuna.  Atardamardan eser bırakmayan bıçağı çıkarırken güçlük çektim. Beni asıl kendime getirense yüzüme fışkıran kandı. Allah’tan kapısı değiştirilmiş dokuz numara iki aydır boştu. Aksi halde birinin beni bu halde görmesi içten bile değildi. Adamı kapı önünden sürükleyerek stüdyo tipi dairesinin ortasına getirdim. Ses yapması için sonuna kadar açtığım musluktan akan suların evyeden geçerek kanalizasyonun acımasız dünyasına katıldığından emin olduktan sonra banyoya yöneldim. Bu aptal hatamın yanı sıra bir de kiracısını öldürdüğüm evi su basmasını istemezdim doğrusu. Banyoya ilk girdiğim de bir erkek için fazlasıyla temiz ve titiz olduğu dikkatimi çekmişti. Bu da Mecnun’u takip ettiğim sıralarda yürüttüğüm, obsesif kompülsif  bozukluk hastalığı olabileceği hakkındaki fikri onaylamıştı.

         İlk başlarda attığı adımlarda ayağını kaldırım taşının dışına taşırmaması, taşırdığında ise kendisine ceza vererek yolu uzatmasından böyle bir fikre sahip olmuştum. Sonralarda ise zamanla diğer detaylar gözüme batmaya başlamıştı. Orduya katıldığımın üçüncü senesinde Yüzbaşı Hakan’ın söz ettiği bir durum vardı, “Düşmanınızın ne tür hastalıkları, ne tür zayıflıkları ve daha da önemlisi ne tür işlerde başarılı olduğunu bilirseniz onu haklayamamanız için hiçbir sebep kalmaz.” Diyordu. Koskoca karargahta anlaşabildiğim tek üstüm O’ydu. Belki de böyle olmasının en büyük sebeplerinden biri, onun bölüğündeki erbaşların hepsine gıcık oluşumdur. Fakat bu ihtimal üzerinde pek durmuyorum çünkü her kim olursa olsun, kendi horozuna kışt denilmesinden hoşlanmaz.