Elimdeki pamuğu antiseptiğe bandırdıktan sonra yakınımdaki yüze baktım. Her yeri yara bere içindeydi. Dudağı patlamıştı, elmacık kemiğinin üzeri gelen darbelere dayanamamış olacak ki kırmızının daha önce hiç görmediğim bir tonundaydı.
En kötüsü de elleriydi. Nereyi yumrukladıysa artık, açık yaralar ve morluklarla doluydu. Dayanamayıp "Kendine bunu yapmayı ne zaman bırakacaksın?" diye sorduğumda yere diktiği gözlerini gözlerime çıkarmıştı. Cevap vermek yerine öylece bakmayı tercih etmesi gözlerimi devirmeme sebep oldu.
Pamuğu dudağına bastırdığımda tısladı. Acıyor olmalıydı. Nasıl olduğunu bile anlamadan kendimi dudaklarına üflerken bulmuştum. Bana dik dik baktığında durumun saçmalığını idrak edip geri çekildim. Sıra elmacık kemiğindeki yaraya geldiğinde derin bir iç çektim. Böyle şeylere alışkındım ama bu sefer içim parçalanmıştı. "Sen özel birisin, Hanbin," demiştim yarayı bantla hafifçe örterken. "Sadece ait olduğun yeri bulman gerek."
"Hiçbir yere ait olamadığım için böyle oradan oraya sürükleniyorum, Dia." Belki de ait olduğun yerde olduğunun farkında değilsindir, dedim içimden.
Belki de benimdir, ait olduğun yer.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
![one and only [kim hanbin (b.i)]](https://img.wattpad.com/cover/255809921-64-k194962.jpg)