Pleun

'Wegwezen'

'Weg!'

'Weg!'

Mijn stem slaat een slag over. Ik ben woedend. Hoe durft ze. Mijn huis binnenstormen en beweren dat ze mijn tweelingzusje is. Ik heb nooit een zus gehad en die hoef ik ook niet.

Ze blijft rustig zitten. Haar puppyogen boren zich in die van mij. "Rustig." Ze staat op en legt haar hand op mijn schouder. "Alles wat ik vertelt heb is waar en dat weet je. Je moet het alleen nog even verwerken."

Verbijstert kijk ik haar aan dan staat ze op en loopt rustig naar de deur. Het volgende moment staat ze buiten. Ik kijk haar na. Mijn woede is een stukje gedaalt maar dat zegt nog niks. Ik ben nog steeds boos, heel boos. Ik hoop dat ik haar nooit meer hoef te zien.

~

'S middags komen mijn ouders thuis. Ze hebben gewandeld in het bos. Ik heb spijt dat ik niet mee ben gegaan. De natuur, bomen en kou. Tenslotte had ik mijn pyamabroek aan en ben ik dus niet meegeggaan. Eigen schuld. Dus toen zat ik thuis in mijn huis met een wildvreemde.

Nu is ze weg en heeft ze me achtergelaten met duizenden vragen. De grootste vraag van allemaal is nog wel of het allemaal waar is wat ze vertelde. Misschien zou ik nu dat onderwerp kunnen aansnijden. Als ik zou durven. Ik durf niet.

Na het eten ruim ik mijn tas in voor de volgende dag. Zit ik nog even op mijn tablet en teken ik nog wat. Voor de rest denk ik na. Er lijkt nooit een antwoord te komen. De enige die weet of het waar was wat ze vertelde, of ik ooit een tweelingzusje had, zijn mijn ouders.

Zouden zij de waarheid vertellen?

Daar krijg je het al. Ik begin zelfs te twijfelen aan mijn ouders. Dit moet ophouden. Meisje uit mijn hoofd, problemen uit mijn hoofd. Ik zet haar gewoon uit mijn hoofd net zoals je voor iemand de deur dicht doet. Maar dan bedenk ik dat ik haar helemaal niet heb gevraagd hoe ze heet. Een tijdje daarna bedenk ik; wat maakt het ook uit. Ik heb toch niks met haar te maken.

Toch?