Pleun

'De grootste schrik van mijn leven'

Het is een sombere zondagmorgen. Grijze wolken, regen dat met bakken uit de hemel valt. Alles staat er verlaten bij. De straat, de flat tegenover ons huis, de vrouw die door de regen fietst  met  grote boodschappentassen in de mand voorop haar fiets.

Buiten is het somber...

Maar binnen in het gezelligste kamertje van mijn huis staat de muziek keihard aan en is het verre van somber. 'Love me like you do' van Ellis Goulding weergalmt op dit moment door de kamer. Ik zing luidkeels mee. Geen idee of het Vals is. Dat kan ik namelijk niet van mezelf bepalen. Aan de reacties van andere af te leiden zing ik volgens mij gemiddeld.

Naast dat zingen van me dans ik ook nog eens. En dát is wel iets wat ik absoluut niet kan. Maar niemand verbiedt me om het te doen en dit is mijn kamertje dus ga ik gewoon door. Ook al vallen je ogen er misschien wel uit van schrik als je ook maar één blik op me werpt.

Thuis; plaats waar iem.zich thuis voelt.
Dat is wat ik vond toen ik de definitie van thuis opzocht. Ik had gewoon even zin om de echte betekenis van huis op te zoeken. Ook nog iets anders maar dat ging over een andere betekenis van thuis. Ik denk dat die iem., iemand betekent. De afkorting ervan ofzo. Ik ben namelijk niet zo bekent bij afkortingen maar ik denk dat ik deze toch wel goed heb.

'La, la love me like me do.'

Ik zing het luidkeels door de kamer terwijl ik ondertussen rond sta te dansen voor het raam. Wat ieder mens zou hebben gezien als oog beschadiging. Stel iemand kijkt me nu aan, die zou ter plekke zijn ogen verbranden. Ik moest lachen om die gedachte. Al zou het supererg zijn als dat door mij zou gebeuren.

Ik schud met mijn kont en zwaai met mijn armen. Mijn donkerblauw-wit gestreepte shirt zwiert mee met het ritme van mijn armen. Mijn geruite pyamabroek is dun en een tikkeltje te klein maar toch doe ik hem nog aan. Ik plof op mijn bed en val achterover. Het volgende liedje begint. 'Till it hurts.'

Ik staar naar het plafond en doe net of de kamer niet gevuld wordt door scheldwoorden. Daarna fantaseer ik erover dat het plafond weg zou zijn en ik er 's nachts doorheen zou kunnen kijken naar de sterren.

Kling!

De bel weergalmt door het hele huis en is zelfs in mijn kamer te horen. Ik ben de enige die thuis is maar diegene voor de deur weet dat niet. Tenzij hij of zij gedachten kan lezen. Maar die overweging hield ik nog even achterwegen.

Ik bleef doodstil liggen. Net alsof diegene het zou weten als ik ook maar even bewoog. Ik weet dat het absurd klinkt maar toch. Ik wilde altijd al eens een avontuur beleven. En dit was daar een klein stukje dichterbij. Overigens zou ik dat avontuur dan wel levend afronden.

Terwijl ik over al die dingen nadacht besefte ik dat de muziek nog aanstond. Zo hard dat ze het een straat verderop nog zouden kunnen horen dus zat er niks anders op dan open te gaan doen.

Ik kwam van mijn bed af en liep door de slierten die voor mijn kamerdeur hingen. Altijd als ik daar doorheen liep leek het net of ik in een andere wereld terechtkwam. De regenboog-dimensie en dan...de gewone-dimensie. Of de witte-dimensie op de overloop was namelijk al het behang wit. Mijn dimensie is veel mooier al zeg ik het zelf.

Daarna sjokte ik de trap af en liep naar de deur, op slot. Eigenlijk mocht ik niet opendoen voor vreemden maar iets in me zei dat er dit keer geen andere keuze was.

Ik liep door de deur naar de woonkamer en naar de keuken daar trok ik een (weer)wit laatje open. Daar haalde ik mijn sleutel uit. Een lang keykoord waar al mijn sleutels aan vast zaten. Volgens mij kwam hij van één of andere actie. Het keykoord was roze.

Ik liep ermee naar de deur. Ik wilde door het raampje kijken maar kon het niet om de één of andere reden. Ik draaide het slot om en deed de deur open.

De grootste schrik van mijn leven.