Pleun

'Wat ik zag'

Ik begon onderaan. Gympen. Galaxy gympen. Gympen die rechtstreeks vanuit de ruimte leken te komen. Ze waren donkerblauw met een vleugje zwart met lichte, heldere, piepkleine sterretjes. Door de gympen was een veter te zien die vast en zeker door de regenboog zelf was gegeven.

Daarna zag ik haar blote benen en net boven haar knieën verscheen een lichter dan lichtblauw jurkje. Toen een strikje en het bovenstukje van het jurkje.

Daarna kwam haar gezicht. Terwijl ik in haar groene ogen keek sloeg mijn hart weer een slag over. Ze had lang bruin haar waar een bloemetjesband omheen hing. In haar oren zaten knopjes, schildpadjes, precies dezelfde als die ik nu in had.

Haar armen had ze om haar heen geslagen. Ze had het vast koud. Dat kon ik haar niet kwalijk nemen. Het regende keihard en het was langemouwe-weer, winter.

Ik had het goed gezien. Mijn ogen hadden niet gelogen. Het was geen verzinsel, geen illusie. Hier in de deuropening van huis 13 stond ze dan. Ik knipperde met mijn ogen.Ondertussen stond dit meisje wel mooi buiten en ik binnen. Had zij een hemdje aan en ik een lange-mouweshirt.

Er waren verschillen.

Hield ik mezelf voor.

Toch snapte ik er niks van.

Ooit in groep zeven zei mijn meester tegen mij;"Je snapt er nooit helemaal niks van, je snapt altijd wel iets. Anders probeer je het niet eens."

Ik probeerde het echt wel, heel erg. Het lukte alleen niet. Dat wat hier voor mijn ogen bevond hoorde niet, bestond niet. Ik stak mijn trillende arm naar haar toe. Ik raakte haar arm aan en slaakte een gilletje. Dat gilletje zei een hele hoop. Ik gilde alleen maar als ik echt schrok of echt bang was. Dat was ik nu dan ook wel allebei nu bleek dat mijn hoofd niet op tilt was geslagen. Ook al zou ik dat ook behoorlijk eng hebben gevonden. En toch. Toch zat er ergens een draadje los want dit..dit kon gewoon niet bestaan.

Ze keek me met grote ogen aan. Ogen vol angst en ik realiseerde me dat ik haar had aangeraakt en daarna had gegild. Ik had ookal niks tegen haar gezegd.

Ik keek haar vragend aan.

"Pleun..?"

Haar stem klonk schor dat was het enige verschil tussen mij en haar.

'Ja.'

Ik probeerde aardig en hartelijk te klinken maar ik hoopte datze me het zou kunnen vergeven als het misschien niet zo klonk. Ik had namelijk net de grootste schok van mijn leven beleefd en ik was nog even aan het bijkomen.

'Hoe weet je mijn naam.'

Ik wilde het toch even weten en kon het niet laten het te vragen.

"Pleun Dozen?"

Ik moest lachen. Iets wat ik vaker deed dan huilen om mijn achternaam.

Ik knikte.

Opeens had ik zin om, wat moet je, tegen haar te zeggen maar hoewel ze daar in haar eentje in de regen stond leek me dat geen goed idee.

'Hoe weet je mijn naam.'

Dus herhaalde ik het.

Het was niet echt een vraag meer een commando.

Ze staarde me aan en ik voelde me ongemakkelijk terwijl zij dat eigenlijk had moeten voelen. Omdat ze geen antwoord gaf glimlachte ik liefjes naar haar, nou ja dat dacht ik.

Ze lachte terug. Haar lachje was lief, schattig en zoet. Daarna liep ze langs mee heen naar de woonkamer. Ik stond daar nog in de deuropening en dacht aan het glimlachjes van daarnet. Dit was de mooiste die ik in mijn hele leven gezien had.

'What are you waiting foooorrr.'

De muziek wekte me uit een soort trance. Ik gooide de deur dicht en rende achter haar aan. Ze zat op de bank met een deken over haar heen. Druppels als een paadje naar de bank waar ze op zat. De blauwe flyce deken die ze over haarzelf heen had gedrapeerd belandde met een groot deel op de vloer.

Ik probeerde mezelf onder controle te houden.

Een meisje kwam mijn huis binnenstormen.

Ze had de mooiste lach die ik ooit had gezien, was kletsnat

en

..zag er precies hetzelfde uit als ik.