Kolejna ambitna książka

1.3 - KARISSA

Ten odcinek pisałem pijany. Korekty dokonywałem dwa razy - raz trzeźwiejąc, raz na trzeźwo.

W Diademie rozpoczął się okres, który ludzie ujęliby jako "festiwalowy". Elfy na dwa tygodnie miały zrzucić maski stoicyzmu, spokoju oraz opanowania; to miało być czternaście dni pełne zabawy, pijaństwa (wino na czas zabaw przestało być rozcieńczane), tańców i swawoli. Pogoda raczyła sprzyjać nastrojowi sytuacji – zrobiło się całkiem ciepło i bardzo słonecznie, zupełnie na przekór nadciągającej zimie. Rośliny zaczęły pachnieć; niejednemu długouchiemu kurwilotka strzeliła w dziób aromatem rozporka. Elfi panowie szykowali specyfiki na długą erekcję, elfie panny gorączkowo sprowadzały z ludzkich ziem kozie jelita służące ludziom za prezerwatywy; elfi celnicy na spółkę z elfimi wynalazcami udoskonali ten pomysł, uprzednio wyjmując jelito z kozy. Zabawa na całego.

Do pokoju w którym odpoczywali nasi bohaterowie opowieści (z wyjątkiem Vincenta) wkroczył przed chwilą wymieniony we własnej osobie.

– Panowie, mamy ambaras! Rozwiążmy go teraz lub zaraz. – zarymował, stawiając na stole przyniesione ze sobą dwie butelki.

– Jeszcze nie otworzyłem flaszki a już jestem podpity. Zwolnij z tym winem. – zainterweniował Dangweth. – Arbuza byś przyniósł jakiegoś czy coś na kaca.

– Te dwie butelki to mały prezent od tego gościa, co mu kwiatów nasprzedawałem. Ten chory gnojek wydestylował z tego przepyszny alkohol. Nazwał go wesołym, ale jeszcze nie wiem dlaczego. Kazał koniecznie poczęstować każdego.

– Wesołe to są tytońce, ale nie tutaj. Marihuany elfy nie znają.

- Ludzie też nie. Sklepy kolonialne mają marżę większą niż elfy w stolarni. Drzewoluby pierdolone.

– No już, już, spokojnie. – wtrącił Luzjusz, odstawiając swoją gitarę.

– Ty, skąd masz gitarę? Lutnia to maks na czym możesz grać. Wyjąwszy nasze nerwy.

– Mocą nadaną mi przez autora naszej niedoli mam gitarę. I mordy w kubeł. Myślę nad ostatnim rymem do dzisiejszego festiwalu piosenki autorskiej. Macie pomysł na "prawdziwy"?

– Łapczywy? – podsunął Vincent.

– Chciwy? – dorzucił Dangweth.

– To jest to! Chciwy. Mam to. Mam całą piosenkę!

– Niech to szlag. Znając ciebie, elfy nas wypieprzą na zbity pysk za ten tekst. Ilu ich bogów zamierzasz obrazić?

– Ani jednego. Zresztą nawet jakbym wysrał się na ołtarz ich kapłanek, to wszyscy i tak będą naprani. Hmmm... – zamyślił się świeżo objawiony poeta – Co z tymi butelkami? Zaschło mi w gardle od tego myślenia. Kopsnij łynia, człeniu.

Piekło nie zrobiło się ani bardziej przyjazne. Saibot tkwił w swojej płomiennej klatce. Był uwięziony w cierpieniu przez całą wieczność. Schemat zawsze się powtarzał – najpierw czuł piekący ból w miejscu, gdzie powinno być jego serce; następnie ten przenosił się na jego całe ciało, od czubka głowy po krańce palców u stóp; gdy nie mógł się powstrzymać, krzyczał. Następnie przychodził okres wyciszenia. Zawsze o chwilę za krótki, by kolejny atak znieść bez słowa skargi.

A ona ciągle była za klatką. Nieuchwytna i nieubłagana.

STAWIASZ MI OPÓR PRZEZ TYLE CZASU, ŻE STRACIŁAM JUŻ RACHUBĘ.

Tak jak on. Nie potrafił określić, czy istnieje coś poza tą klatką; poza nim, poza tym demonem i poza tą czerwoną mgłą. Nie potrafił. I nie miał na to siły.