MAVİ
İşte mehtap işte ayrılık, işte hüzün
Bulutlara saklanmıştı yüzün
Yağmur damlalarıydı gözlerimden akan
Sanmayın bulutlar ağlamaz
Ağlayınca bulutlar yer yüzünde insan kalmaz
Güneş ışığını kesmişti ay karardı
Ayı karartan güneş gibi birileri vardı
Neydi o memnu elbiseyi üzerime giydiren
Dil söylemeden kulak dinlemeden
Yoksa çölde miydim
Mutluluktan serap gören derviş miydim
Kurumuş kuyuma su arayan kimse miyim
Kimsesiz harabe evlerden birimiyim
Ağladı bulutlar gök pare pare
Karardı ay güneş gelse ne çare
Küstü mavi gönül ,harabe bir eve
Dil konuşsa kulak duysa ne çare
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şairin Mürekkebi
PoetryHayat bir varmış bir yokmuş diye başlar. Bazen varız ama hiç yokuz. Biz kimiz kimliğimizdeki isim miyiz ? Sadece sınırlarımız, hedeflerimiz, hayallerimizden ibaret miyiz ? Yalnız yaşam denilen çölde, önümüze çıkan her engelde yeniden güçlenen zihi...
