Fake Smile [UNEDITED]

Kabanata 9

Kabanata 9

I suppress my smile when I saw him in the parking lot waiting for me. Pumarada ako sa harapan niya na siyang dahilan kung bakit napatayo siya ng tuwid.

Finally, I can go now to school. Not because it's fine with my Mom but because Dad said it. May go signal na sa kanya at malaki talaga ang hinala ko na may kinalaman ang narinig ko sa nangyari linggo na ang nakakalipas.

Hindi naman kasi basta-basta nagbibigay ng go signal si Dad kapag hindi siya sigurado. Kaya malaki talaga ang hinala kong may alam na siya kung sino ang may gawa nito.

"Hi. Good morning." Kiming pagbati ko sa kanya nang makalabas ako sa aking kotse.

He walk towards me at hindi na ako nag-abalang umatras palayo sa kanya.

"Good morning. Coffee?"

Tiningnan ko ang aking relo at nakitang maaga pa. Kagaya ng nakagawian namin kapag maaga akong nakakarating, sabay kaming nagkakapae sa pinakamalapit na coffee shop dito.

"Sure. Matagal pa naman ang oras bago ang klase." I said.

Napa-angat ang tingin ko sa kanya nang marahan niyang haplusin ang aking pisngi bago hawiin ang iilang hibla ng buhok kong nakatakas.

"Let me stare you for a while. I like seeing your face early in the morning." He huskily said.

Pinag-initan ako ng pisngi at mabilis na nag-iwas ng tingin. Pero dahil nasa pisngi ko ang kamay niya, binalik lang niya ito sa dating pwesto at hinanap ang tingin ko.

"Your beautiful. Don't be shy." He said. Eyeing me as he flash a small smile on his lips.

I stared at him for a while. I can't see now the coldness on his eyes. Instead, I can see his soft stares to me.

Umangat ang kamay ko sa pisngi niya at tila libo-libong boltahe ang naramdaman ko nang magdikit ang mga balat namin. I caress his face up to his eyes. Mas napangiti siya at gamit ang malaya niyang kamay, hinawakan niya ang kamay kong nakahawak sa kanyang pisngi.

"Your stares are not cold anymore." I murmured. Watching his emotion and memorize every inch of his handsome face.

"You notice it?" I nod.

"Hmm. Before, it was so cold that I can't imagine how you manage to smile at me but your eyes is telling the opposite. Kamakailan ko lang napansin na hindi na malamig ang tingin mo."

Isinandal niya ang kanyang pisngi sa aking kamay na hawak niya habang ang isa niyang kamay ay bumaba sa aking beywang at hinapit ako palapit sa kanya.

"I manage to broke your fake smile, and you manage to broke my cold stares. We really need each other."

Bahagya akong natawa sa sinabi niya kahit nakangiti siya at seryoso ang mukha. I know. He manage to do it and I need him too.

Hindi ko alam kung may darating pa bang kagaya niya na babasag sa peke kong ngiti at papalitan ng bago at totoo. I like being with him and I don't want to loose him.

Ngayon lang ako naging desperado sa piling ng isang tao at ayokong mauwi lang yun sa wala.

"If that's it, then don't leave me." I said out of no where. Staring at his beautiful but serious eyes.

He kiss the palm of my hand that he's holding. "I won't and I can't. Hindi ko nga kayang hindi ka makita kahit isang oras lang."

Pabiro kong sinampal ang kanyang mukha pero sobrang hina lang. "Ang cheesy mo."

He pouted and I almost gaped my mouth. He looks adorable and cute! Mas nadepina ang mamumula niyang labi.

"No. I'm not being cheesy. I'm being honest here, baby."