NB|An enviable love story

15'

Nisa

Barış'la mükemmel bir gece geçirmiştik şu anda Barış saçlarımla oynuyor...

~Nisa:Barış bu güzel gece için çok teşekkür ederim uzun zamandır böyle eğlenmemiştim

~Barış:Nisa manyak mısın asıl ben teşekkür ederim bu arada suratım bebek gibi oldu ahahhaha

~Nisa:Zaten bebek gibiydi

~Barış:Diyossunn?

~Nisa:Diyorummm,Lale de yanıma gelmeyi akıl edemedi herhalde

~Barış:Kim bilir şu an ne yapıyolar

~Nisa:Asıl biz ne yapıyoruz yani bir şey yapmıyoruz ama bizi böyle görseler ohoooo var ya 8272829 gün dillerinden düşmeyiz

~Barış:Doğru diyosun valla yan yana görseler bizi hemen bi imalar falan neyse boşver onları

Barış'ın dizinde yatıyorum ve bir bilseniz var ya şu an benden huzurlusu yok eskiden ablamın dizlerine yatardım...Keşke yanımda olsa.

~Barış:Nisa iyi misin güzelim?

~Nisa:Değilim

Barış'ın dizinden kalktım sırtımı yatağın başlığına yasladım Barış biraz şaşırmıştı tabi.

~Nisa:Barış ben ablamı çok özlüyorum bu özlem çok fazla gerçekten fazla özlüyorum dayanamıyorum artık

diyip ağlamaya başladım cidden artık fazla yorulmuştum ablam,her şeyim...O kadar özledim ki...

~Barış:Ne diyeceğimi bilemiyorum şu an

~Nisa:Ablam...Biz ablamı bi trafik kazasında kaybettik

~Barış:Nisa kötü hissedeceksen eğer

~Nisa:Yok hayır hayır önemli değil ama bazı şeyler bana ağır gelmeye başladı ve ben...ben ablamı çok özledim

Cümlemi tamamlayıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım bu olanlar,ailemin yanımda olmaması falan...Barış Berkan Lale var evet ama kendimi çok yalnız hissediyorum....Öylece bi süre ağladım Barış da sanırım ağlarsam rahatlayacağımı düşündüğü için hiçbir şey dememişti ama gözlerinden çok üzüldüğünü anladım...

~Barış:Küçük surat anlatmak ister misin?Eğer anlatmak istemiyorsan da konuyu kapatalım

~Nisa:Yok zaten öğrenicektin,bi şekilde bu konu açılırdı

Derin bi nefes aldıktan sonra anlatmaya başladım

~Nisa:Bir gün ben İsviçre'de Lale'nin yanındaydım ablam 23 yaşındaydı şu an yaşasaydı 28 yaşında olacaktı yaşamasını o kadar çok isterdim ki...Doktordu,neyse işte o gün ben Prag'a dönecektim hiçbir şey yoktu herkes mutluydu...Ta ki o telefon çalana kadar...abim arayıp ablanı kaybettik dedi...Barış o kadar kötüydüm ki ben mahvoldum...Ablam sabah işe giderken bi araba arabasına çarpmış baya hızlı bir şekilde ve bilerek yapılmış bi sey bu.Hastanede ablam bi aileyle tartışmış ablam çocuk doktoruydu ve çocuk öldü ama ablam o kadar üzülmüştüm ki o çocuğu kurtaramadığı için 1 ay boyunca hiç işe gitmedi depresyona girdi ne yemek yedi ne odasından çıktı sadece benimle konuşuyordu annemlerle de hiç konuşmadı.Ablam o çocuğu bilerek öldürmedi zaten hastaneye geldiğinde durumu çok kötüymüş çocuğun...Ameliyata almışlar çocuğu ve çocuk ameliyatta şok gecirmis tıpta bu durum %10'luk bi ihtimalde olurmuş...Ve bu ablamın ameliyatına denk geldi...Adamlar ablamı hiç rahat bırakmıyordu zaten aşiret gibi bir şeylermiş,biz dava açmamıza rağmen avukatlar bizi savunmuyordu daha dogrusu savunamuyordu çünkü tehdit ediyorlardı...Ablam uçurumdan arabasıyla uçtu o gün var ya o gün 2 Şubat salı o günün Allah belasını versin o gün benim canımdan can gitti öldüm ya ben anlamıyorum neden yani neden intihar mı etmedim?neler yaptım neler denedim çünkü dayanamıyordum psikolojim bozuldu çok zor atlattım daha doğrusu atlatamadım ve Barış artık bu özlem beni zorluyor dayanamıyorum...