de geboeide bescherming

Lara en Bram

Ik zie hem daar zitten. Bij het riviertje, hij gooit steentjes in het water ik hoor zacht geplons. Als ik naast hem ga zitten kijkt hij even naar me en legt dan zijn hoofd op mijn schouder daar zotten we dan broer en zus groot en klein. We voelen dezelfde pijn. Samen moeten we werken voor onze ouders in dit armzalige leventje houden we het niet lang vol. Soms hebben we een dipje en zitten we bij de rivier en het enige mooie wat we hebben, het uitzicht op de bergen van marilo. Daar zinken we dan samen in weg in de fantastische omgeving die we hebben. Zachtjes hoor ik hem snikken. 'Rustig maar, we redden het wel ik ben bij je. Samen kunnen we alles aan. Bram kom op.' Hij reageert niet ik wrijf over zijn zachte blonde haar en kijk in zijn mooie zee blauwe ogen. Ik lijk niet op hem ik heb zwart donker haar en groene ogen. Ik lijk op mama hij lijkt op papa. Ik he nooit zoveel van iemand gehouden als van hem en als er hier ooit een uitweg zal zijn zal hij de eerste zijn die het te weten komt dan gaan we samen hier weg en komen we hier nooit meer terug. Een stem wekt ons uit onze gedachte 'Lara, Bram komen jullie eten.' Ik sta op en pak zijn hand samen lopen we naar binnen.

Ik hoop dat jullie het een leuk begin vinden van een spannend verhaal. Zet alsjeblieft ee reactie en zeg wat ik beter moet dien groetjes x_eviw