Remember Me 🥀 RoséKook ✓

1🥀

Jungkook

"Bu ne gürültü ya, saat kaç farkında mısınız?"

Sinirle kapıyı açtığımda, karanlık koridorla karşılaşmam bir olmuştu. Aslında buna pek şaşırmamıştım. Eski bir binaydı ve her an herşey bozulup, dökülebilirdi, ya da en gerekli şeyler hiç var olmayabilirdi. Buna artık aldırış etmiyordum.

Uğultulu ses kesilindiğinde, söylenerek kapıyı sertçe kapattım. Eğer şu gururum olmasaydı, şimdi dökülmekte olan bu buz gibi evde değil de, sıcacık yatağımda kuş tüğü yastığıma sarılarak uyuyor olabilirdim. Taşındığım günden beri pek güzel şeyler yaşamasamda, fazla param olmadığı için burda kalmaya şimdilik mecburdum.

Elimi saçıma atıp karıştırdığımda yatağıma doğru yürümeye başladım. Aniden bir gürültü daha koptuğunda yerimden sıçrayarak, elimi kalbimin üzerine getirdim.

"Aish! Bıktım be! Cidden her kimsen şimdi gelip o yüzünü dağıtacağım!" kapıyı sertçe açtığımda karanlık koridorda yine birini görememiştim.

"Bak, yeter artık! Kes şu gürültüyü! Her nerdeysen de çık git şu lanet apartmandan!"

Sesim boş apartmanda yankılanırken, yine gürültünün kesilmesi canımı sıkmıştı. Dairemden dışarı adımımı attığım ilk anda ayak bileğimde hissettiğim şeyle çığlığı basmıştım. Korkarak bakışlarımı aşağı indirdiğimde; ağzım şaşkınlıkla açılmıştı.

"Sende kimsin? Ne diyorsun anlamıyorum?"

Merdivenlerde yatan ve sesinden kız olduğunu anladığım bedene eğilerek konuştum. İngilizce bişeyler saçmalıyordu fakat ben tek bir kelime bile anlamıyordum. Burada ne işi vardı ve kimdi zerre umurumda değildi fakat çıkardığı sesler gürültüye sebep olduğu için beni geriyordu.

"Off, leş gibi alkol kokuyorsun!" Burnumu tutarak doğrulduğumda, üst kattan kapının açılma sesi geldi.

"Jeon Jungkook, biraz daha gürültü yaparsan, polisi arayacağım!" sesi şiddetle yayılırken yüzümü buruşturup, kulaklarımı kapattım.

Aish! Birde bu eksikti! Bu apartman'da sadece ben ve beni ne zaman görse azarlamaktan çekinmeyen bu yaşlı cadı vardı. Karşı daire'ye sonunda biri taşınmıştı ama henüz kim olduğunu görmemiştim. Çıkan sesleri duymadığına göre sağır olabilirdi. Gerçekten şu an hayatım daha ne kadar güzelleşebilirdi, bilmiyordum.

"Jeon Jungkook!" cırtlak sesiyle bir kez daha bağırdığında, ellerimi kulaklarımdan çektim. Çünkü; her halükarda bana sesini duyurmayı başarıyordu.

Söylenerek, yerde yatan kıza ayağa kalkması için yardımcı olmaya çalıştım. Yavaş hareketle ve oldukça sesli bir şekilde hareket ettiğinde sonunda ayağa kalkmıştı. Tam nerde yaşadığını soracaktım ki, yine şiddetli bir bağırma sesiyle kızı evin içine hızlıca itmiş ve kapımı sertçe kapatmıştım. Oldum olası gürültüden nefret ederdim ve bugün çıkan sesler yüzünden sinir katsayım yeterince zirvelere çıkmıştı.

Derin bir nefes alıp arkamı döndüğümde, yerde boylu boyunca yatan kızı görmüş ve gözlerim şaşkınlıkla açılmıştı. Sanırım onu biraz fazla hızlı itmiş ve yere kapaklanmasına sebep olmuştum. Hoş ayakta duracak hali de yoktu.

Hızlı adımlarla yanına gidip, omuzlarından tuttum ve kendime çevirdim. Burnunda gördüğüm kan ve alnında oluşan şişlikle şaşırmam artarken kendime sövmeyi de ihmal etmiyordum. Evet sonunda katil de olabildiğime göre, sıradaki level'e geçebilirdim.

Aish! Hep o yaşlı cadı yüzünden olmuştu. Eğer bana cırlayıp panik yaptırmasaydı, onu itmeyecek ve kafasını yere çarpmasına neden olmayacaktım. Kızın burnundaki kanları silerken bir yandan da nabzına bakmaya çalıştım.

Beyin kanaması geçirdiğini düşünerek, endişeyle kızı kucağıma aldım ve hızlıca apartmandan çıktım. Sebep olduğum şeyler beni cidden mahvediyordu. Neyseki şu an sevinebileceğim tek şey hastane'nin yakınlarda olmasıydı.

Kucağımdaki bedeni, sedye'ye yerleştirdiğimde derin bir nefes verdim. Durumu hiç iyi görünmüyordu ve ben bugün, bu hastaneden bir katil olarak ayrılmamak için dua ediyordum.

Evet, ilk bölümü nasıl buldunuz? Güzel mi? Okudukça seveceksiniz eminim ^~^❤️

Oy ve yorumlarınızı bekliyor olacağım :) ♥

Lütfen düşüncelerinizi paylaşın, buna ihtiyacım olacak 😘❤️