Bilmiyorum. Daha bu yaşımda bu kadar dramı neden yaşadığımı bilmiyorum. Hayatım boyunca bir hedef edinmeye çalıştım, çok arkadaşım olsun istedim, doyasıya müzik yapmak ve kendimi müziğim ile ifade etmek istedim ama başaramadım. Çok insan kaybettim ama tek başıma olduğumu çok sonradan anladım. Arkadaşlarımın yüzüne gülmekten ve ne olursa olsun hep pozitif olma çabamdan çok yoruldum. Annemi mutlu etmeye çalıştım ona layık bir oğul olacağımı kanıtlamak istedim ama sadece üzdüm tıpkı babamın da hep yanında olma sözünü verip ben ergen değilken ayrılmaları gibi. Güzel anılar yaşadım veya bunları güzel olarak adlandırdım. Aşık olmadım, olamadım hiç bir insan beni gerçek anlamda sevmedi. Özgüvenim kırıldı sahnelerden uzaklaşmaya başladı hayallerim. Sadece çıkıp kendi hikayemi anlatmaktı çabam ama kimse anlamak istemedi. Kendi filmimin konuk oyuncusu gibi hissediyorum artık. Bazı melodilerde kaybolmak istedim sebebi kimse gerçek anlamda beni dinlemedi. 2 akorda kurulmak istedim sebebi kimse bana 1 şans bile vermedi. O iki akoru bile boş duyuyorum artık. Saygılı olmaya çalıştım, nazik olmaya çalıştım, belki sevemedim ama inanın sevmeye de çalıştım. Bu son hikayem olsun istemiyorum ama artık şarkının son dakikasındayım. Benim ismim Mert bu gerçeklikte bir rol bulamadım çünkü kötü bir oyuncuyum başkası gibi olamadım, hep mutlu görünemedim, incittiğinizde gülümsedim, yanınızda oldum ve en önemlisi de göz yaşlarımı saklayamadım en azından şu ana kadar. Artık beni anlatan yeni bir melodi olmayacak ama siz hep diğer şarkıları bekleyin sizi siz yapmaya devam edecek. Özür dilerim, başaramadım. Bilemezdim bunların son akorlarım olacağını ama artık bilmek zorundayım. Özür dilerim anne, özür dilerim abla, özür dilerim. Çok özür dilerim.
