Invisible String

Chapter 1

Chapter 1

Nicolas

Ang ganda talaga dito sa Japan. I cannot help but take a lot of pictures of its environment. Napakalinis ng lugar. Napakaraming turista. I've been travelling since college. I like --- love photography.

Isa ito sa mga bagay na nagpapaalala sa naiwan sa akin ng mga magulang ko. Sa tatay ko rin natutunan kung paano kumuha ng mga magagandang litrato. Naglalakad lakad pa ako sa park at hindi ko mapigilang mapahanga sa napakagandang cherry blossom tree na nasa harap ko.

"This tree is really a spot."

I rarely visit here. Isang coffee shop owner ang lolo ko kaya may bahay akong natutuluyan pansamantala. Ang lolo ko ay half Japanese and half Filipino at ang lola ko ay pure Japanese pero pinalaki nila ang mama ko sa Pilipinas.

Nagsimula lang silang magbalik dito nang mamatay ang mga manugang ni lolo. Sila na ang namamahala sa shop. Matagal na ring namayapa ang lola ko. Bago pa ako maipanganak kaya ang lolo ko lang ang nakilala ko.

Sa kanya ako lagi tumutuloy pag nagtatravel kami sa Japan. I am a member of Photography Club sa Pilipinas. They have given us a task. Ang next theme para sa exhibition ay ang Japan's places, cultures, and its people. That is why I am here.

Itinutok ko ang camera at inadjust para makakuha ng magandang anggulo. Pipindutin ko na sana ang shutter nang may humarang na babae. Her blonde hair tied with a blue ribbon that covered my whole view with the tree.

Napabuntong hininga na lang ako saka umusog na lang ng kaunti pero sumunod din ang galaw niya sa akin kaya natakpan niya na naman. Iniba ko ang pwesto ko pero this time, ang camera niya na ang nakaharang.

Naiinis akong napatingin sa likod ng babae na to.

"Miss... I am taking a picture. Could----"

Napatigil ako sa pagsasalita nang slow motion siyang lumingon sa akin. Bilog ang mga mata, napakagandang ngiti, napakatangos na ilong, ang pupula at ang nipis ng labi niya at maliit din ang mukha niya. Hanggang leeg ko siya.

"Oh... uhmm... konnichiwa?" Doubted niyang tanong. Nagulat ako nang magsalita siya kaya bigla kong napindot yung shutter ng camera ko.

"Good. I can speak English."

"Wow! So great! Finally! Are you from here?"

"No, just a tourist only. I am a photographer. And I am taking a picture of this beautiful blossom tree until you blocked my view." Masungit kong sabi.

Nakita kong napanguso siya.

"Hmp. Ang pogi mo na sana kaso masungit ka. Akala ko pa naman pinoy ka." I'm shocked. Hindi ko pinahalata ang expression ko at nagtanong muli.

"I am not sure what you are saying."

"Oh. Sorry. I was talking to myself. I'm trying to take a picture of this tree too but my camera is not taking it. I'm not sure. Maybe it's broken." Malungkot niyang sabi.

"May I check?" Tumango siya at iniabot niya sa akin yung camera niya.

"It's blinking in red. It means it's low battery." Pinakita ko sa kanya yung nasa upper right part ng camera niya.

"Oh. I thought... I thought it's the timer." Nahihiya niyang sabi.

Napabuntong hininga na lang ako.

"Do you have a spare battery?"

"Uh.. No. My luggage was with my companion. But... uh.. we have a meeting place, yeah."

"Oh. I see. You don't have any phone?"