TAKİP

Bölüm 1

Okulun iki sokak ilerisindeki cafede oturuyorum.Bugün liseyi bitirdiğim gündü.Yine her zaman ki gibi karnem süper.Üniversiteyi Amerika'da okumayı düşünüyorum.Amerika'nın en iyi üniversitelerinden biri olan Harvard üniversitesine burslu okumak için başvuru yaptım.Fakat başıma açtığım bu beladan kurtulmam gerekiyordu.Kendime, eğitim hayatıma en büyük kötülüğü yapmıştım.Hamileydim.On sekiz yaşında küçük bir anne olacaktım.Peki bebeğe nasıl bakacaktım ? Ona bakacak parayı nereden bulacaktım ? En önemlisi aileme ne diyecektim ? Offfff kafam zonkluyordu.Kendimi sıcak bir çölün ortasındaki karınca gibi hissediyordum.Bebek varsa  üniversite yok demekti benim için.Onca sene uğraştığım eğitim hayatımın bitmesi demekti.Çok yorgundum.Ayağa kalktım.Midem bulanıyordu.Garson kız bunu anlamış olacak ki hemen önüme siyah bir poşet uzattı.Sabah yediğim omlet dahi hepsini çıkarmıştım.Midem altüst olmuştu.Hesabı masaya bırakıp koşarak dışarı çıktım.Hava yağmurluydu.Yağmurluğumun kapşonunu kapatarak hızlı adımlarla durağa gittim.Artık biliyordum ki hamile olduğumu öğrendiğim günden bugüne kadar herşey değişmişti ve hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı...

Çantanın derinliklerinden gelen sesle irkildim.Telefonum çalıyordu.Büyük bir arayıştan sonra nihayet bulabilmiştim.Arayan Mert'ti.Gözlerimi kapattım ve düşüncelerimi toplamaya çalıştım.Şuanda yaşadıklarımla hayellerim uyuşmuyordu.Birden annemin sözü geldi aklıma. ''Hiçbir şey için geç değildir.'' Cesaretimi toplayıp telefona cevap verdim.

+Mert...

-Neden telefona geç cevap verdin?

+Sana söylemem gereken bir şey var.

-Emel iyi misin ? Sesin titrek geliyor.

+...

-Emel ?!

+Her zaman buluştuğumuz cafeye gel.Telefonda olmaz.Şimdi kapatmak zorundayım.Cafede görüşürüz.

Mert dürüst ve çalışkan bir çocuktu.Onunda idealleri vardı.Bu hata ikisindende beklenmeyecek bir davranıştı.Montunu giyip motora bindi ve cafeye gitti.

Emel her zaman oturdukları masaya oturmuş Mert'i bekliyordu.Yüzü sapsarıydı ve bitkin görünüyordu.Müşterilerin içeri girdiğini haber veren o kapıdaki küçük zilin sesi duyuldu.''Çıınn...!'' Emel hayal dünyasından ayrılıp kapıya dikti gözlerini.Gelmişti işte.Meraklı gözlerle Emel'e bakıyor ve oturduğu masaya doğru yürüyordu.Emel karnının içindeki kelebekleri hissedebiliyordu.Heyecanlanmıştı.Heyecanlanmaması gerekiyordu.Hamile olduğunu ve bebeği istemediğini söylemeliydi.Mert sandalyeyi alıp Emel'in karşısına oturdu.İlk konuşan Emel oldu;

+Hoşgeldin

-Hoşbulduk , Emel sen gerçekten iyi olduğuna emin misin ? Telefonda sesin berbat geliyordu.

+Mert seni buraya kadar çağırdım çünkü bunu bilmen gerektiğini düşündüm.Lafı fazla uzatmak istemiyorum...Benn, ben hamileyim Mert.

 Evet ilk hikayem ve ilk bölümüm ^_^ Nasıl buldunuz lütfen vote verip yorum yapın :) Multimedia'da ki Emel :)