De verloofde [onc2021]

Hoofdstuk 6

Van de ronde van Jerinde komt door de komst van de vreemdeling niet veel meer. Ze is te druk met het verzorgen van zijn wonden.
Tot haar opluchting wordt hij niet wakker van haar verpleging, maar hij kreunt wel van de pijn en hij beweegt onrustig. Ze probeert hem nog voorzichtiger aan te raken.

Omdat zijn kleren eigenlijk niet meer zo genoemd mogen worden, heeft ze hem helemaal uitgekleed. Haar roeping heeft ervoor gezorgd dat ze meer naakte mannen heeft gezien dan de gemiddelde vrouw van haar leeftijd, maar van zijn lichaam stokt de adem haar in de keel. Behalve dat haar hart gevuld wordt met medelijden nu ze alle letsel helemaal in ogenschouw kan nemen, is ze ook niet blind voor zijn perfecte lichaam. De spieren golven in een krachtig patroon over zijn lijf, omhult door gebronsde huid. Ze schat dat hij ongeveer zo oud is als haar broer, hij heeft in ieder geval het lichaam van een volwassene in de bloei van zijn leven. Een leven dat goed voor hem is geweest. Zijn borst is licht behaard en ze moet zich ervan weerhouden om haar hand door de donkere haren te laten glijden. Ze is verward, normaal laat haar professionaliteit haar niet in de steek en alles wat ze zou moeten waarnemen zijn de wonden, niet zijn perfectie.

Ze heeft slechts een licht vermoeden van hoe zijn gezicht er eigenlijk uit hoort te zien, maar zijn neus is in ieder geval aan één kant recht en prominent en als ze daar en op het uiterlijk van zijn lichaam af gaat, denkt ze dat hij waarschijnlijk veel knapper blijkt te zijn dan goed voor hem is. De tijd zal dat leren.
Haar taak is om hem te verzorgen. Hoe beter ze dat doet, hoe eerder hij zijn weg weer zal vervolgen. Want dit is het land van de prins en een vrij man doet er beter aan om daar zo kort mogelijk te zijn. Dat moet ze hem niet ontnemen.
Behalve dat heeft ze ondertussen voldoende knappe mannen ontmoet om te beseffen dat de knapste exemplaren de meest arrogante zijn. Zij is er nog niet aan toe om zich te binden, maar ze denkt al voldoende levenservaring te hebben om voor het karakter van een man te kiezen en niet voor de wonderschone buitenkant.

Omdat de man onrustig is en duidelijk nog steeds pijn lijdt, besluit ze om hem niet alleen te laten. Omdat haar rondes in het dorp onregelmatig zijn, is er niemand die haar direct zal missen of nodig hebben.
Anders weten ze haar te vinden.

Voorzichtig om hem heen scharrelend, maakt ze gebruik van dit gedwongen momentje rust om het huishouden te doen. Doordat zij de dokter van het dorp is, beschikt zij over een huis met twee extra kamers, een ongekende luxe. Helaas is er dan ook meer schoon te houden.
De was neemt de vorm van een alarmerend hoge stapel aan en met een grimas kijkt ze naar het verstelwerk dat ook nog gedaan moet worden. Niet haar favoriete werkje, maar wel ideaal voor nu.
Ze legt zich er bij neer dat haar dag, hoewel interessant begonnen, gezapig zal doorkabbelen. Ze neemt plaats op de schommelstoel, een grote kop sterke koffie bij de hand. Een vrouw moet het zich bij zo'n karweitje verder zo comfortabel mogelijk maken.

Omdat ze ervan overtuigd is dat hij wakker zal worden zodra zijn systeem dat een geschikt tijdstip vindt, wekt ze hem niet als ze soep maakt voor haar lunch. Een dik plak brood belegd met kaas en een beker melk maken de maaltijd af. Voorzichtig en zachtjes slurpt ze de soep op en ziet de man onrustig reageren als de etensgeuren bij zijn deel van de kamer komen. Even lijkt het alsof hij wakker wordt, maar hij sluimert gespannen door. Hij begint nu ook te rillen, ondanks de deken en ze ziet hem opeens zweten.
Jerinde fronst haar wenkbrauwen en stapt snel op hem af. Heeft hij koorts?

Ze voelt aan zijn voorhoofd en schrikt van de hitte die ervan af straalt. Snel haalt ze de deken van hem af, zodat het ondergoed dat ze uit Abels stapel heeft gepakt, tevoorschijn komt. En zijn prachtige lijf natuurlijk. Maar dit keer heeft ze haar prioriteiten wel goed op orde en ze doet koelbloedig wat ze moet doen.

Ze weet dat koorts hebben niet verkeerd is. Het lichaam maakt antistoffen aan om de infectie te kunnen bestrijden. Een hoge temperatuur zorgt ervoor dat het lichaam meer afweerstoffen aanmaakt, waardoor een mens uiteindelijk beter wordt. Maar de temperatuur moet natuurlijk niet te hoog worden en dat is waar ze nu bang voor is. Ze ziet dat zijn lippen droog zijn en gespannen staan.
Snel loopt Jerinde naar de keuken en komt weer terug met een kom water en een schone doek.

De doek dompelt ze in het water en dat druppelt ze op zijn lippen en in zijn mond. Hij slikt nauwelijks, maar het is duidelijk dat het wordt gewaardeerd. Hij wordt rustiger en kalmeert uiteindelijk voldoende om weer in een diepere slaap te vallen.
Jerinde veegt het zweet van zijn voorhoofd en borstkas en kijkt even op hem neer. Daarna eet ze het restantje van haar lunch op en ruimt het naderhand bedaard op. Ze weet dat ze begint te treuzelen en kijkt zuchtend naar haar verstelwerk. Het moet maar weer.