Finding The Last Water Fairy(BxB)-ON-GOING

Kabanata 07

Kabanata 07

NICHOLAS

ANG PAGKAGUSTO sa isang tao ay normal. Sasaya ka sa tuwing makikita mo siya, magkakaroon ng inspirasyon para gumising araw-araw. Tuwing nandiyan siya kakabog ng malakas ang tibok ng iyong puso. Yung presensiya niya lang ay sobrang saya mo na. Ngitian kalang, kumpleto na ang araw mo. Titig lang niya, gusto mo ng malusaw sa iba't ibang emosyon na iyong nadarama. Kapag nandiyan ka, gusto mong maging presentable lagi na dapat may dala kang salamin para tingnan ang mukha mo oras-oras. Na kapag tumabi siya, andami nang mga imahinasyon ang pumapasok sa isip mo.

Ganun naman kapag nagkagusto ka diba? Pero sa oras na ito, saktong pag-iwas ko sa mga mapanuring mata ni Kevin, dumapo ito sa matang nakakahipnotismo at ngiting nakakasilaw, at hindi tulad ng iba, takot ang aking nadama imbes na saya.

Mas lalo pang lumakas ang tibok ng aking puso nang maglakad ito papalapit sa amin habang sobrang lapad ang ngiting nakaguhit sa mapupulang labi nito. "Nicholas!" Magiliw na sabi nito at iwinagayway pa ere ang kamay na parang batang nawala at kanyang biglang nakita ang ina.

Palakas nang palakas ng tibok ng aking puso habang lunod na lunod sa titig nito. Isang mahinang matinis na tunog ang aking naririnig at habang tumatagal, lumalakas ito. Hanggang sa...

"WHERE AM I?" I asked as I found myself standing in a forest. The surroundings are dark.

Naglalakihang puno at mga damo ang nasa paligid na tanging pulang--sandali. Nag-angat ako ng tingin at aking nakita ang isang pulang bilog na buwan. Pulang buwan na nagpatayo ng aking mga balahibo. Nagbigay ng hindi maipaliwanag na takot na akin.

"Aking hari," a baritone voice filled my ears but when I looked around, I can see no one but big trees with dry leaves. "Aking hari," he repeated.

"Who... Are you? Show yourself!" I shouted and it echoed nonstop, until a strong wind almost made me out of balance.

Parang dumaang ipo-ipo na bigla ring naglaho. Pagkakita ko sa aking harapan, naging malinaw ang isang pigura ng isang lalaki sa madilim na parte ng kakahuyan.

Naglakad ako patungo rito nang nakahanda sa anumang pag-atake niya pero hindi pa man ako nakakalapit, itinaas niya ang kanyang kamay at biglang tumigas ang katawan ko at hindi ko magawang ihakbang ang mga paa ko.

"Fvck," I cursed between my breath. "Who the fvck are you? And where I am?" I asked, and still trying to move but I can't even move the tip of my finger. "What did you do?"

He didn't move. But what caught my attention was his wings? "What are you?" And a crown on his head?

What the hell? I don't have any idea where I am! I feel like a new born baby that I don't know anything or two.

"Ikaw. Ikaw ang pinili. Ikaw ang itinakda."

"What the--make me move! What did you do?!" I shouted. "What are you talking about?!"

"'Wag mahuhulog ang loob para di maramdaman ang sakit na manunuot. Ikaw ang magdurusa sa isang sakit na akala mo'y parusa."

"You're insane! I don't fvcking know who the hell are you!"

"'Wag kang magpalinlang, ang iyong kalaban ay nasa paligid mo lang. 'Wag magtiwala kundi wala kang kawala gaya ng hagupit na naranasan ng iyong pamilya."

"Alam mo kung sino ang aking pamilya? Sino ka? Magpakita ka!"

"Ako ang kulang sa'yo na naiwan sa mundong ito."

A strong wind occur once again and the strong force that was stopping me to move my body was suddenly faded. I ran towards the shadow but before I can hold him, he suddenly disappear.