New York, I love you

New York here I come of toch niet?

Ik werd deze keer niet gewekt door het piepende geluid van mijn wekker, maar door iets anders. Ik wreef in mijn ogen en hoorde nu duidelijk het geluid van een grasmachine. De buurjongen waarschijnlijk...

Als ik uit mijn raam kijk heb ik zicht op een open bouwgrond en daarnaast het huis van onze buren, met 2 jongens. Geen jongens van mijn leeftijd spijtig genoeg, nee ongeveer 22 en 19 dacht ik. De open bouwgrond is ook van hen en hebben ze omgebouwd tot voetbalveld. Niets speciaal gewoon 2 goals en een paar witte lijnen om het altijd mooi verzorgde, groene gras.

Ik keek uit mijn raam en zag de jongste. Hij was systematisch het gras aan het afrijden. Toen keek hij opeens op naar mijn raam... wat een fail, ik en mijn slaperig hoofd en helemaal warrige haren. Oh nee... Ik bukte me snel zodat hij me niet kon zien, maar te laat ik hoorde hem tot in mijn kamer (wat in vogelvlucht toch wel 10 meter is) luidop lachen.

Ik keek op mijn gsm en zag daar die gevreesde datum staan: 14 februari. Valentijnsdag. Niks voor mij, ik heb geen vriendje. Dus de romantische komedie filmmarathon kan beginnen!

Opeens stormde mijn kleine zusje mijn kamer binnen en gilde: "Jeeej, morgen gaan we vertrekken naar New York en morgen ga ik papa zien!" Uit enthousiasme begon in mee te springen. Alleen al van die gedachte werd ik blij.

Mijn moeder riep "Kleed jullie aan meisjes, we gaan zo ontbijten bij Le Petit Oeuf!" Le Petit Oeuf is een zalig cafeetje op de hoek van onze redelijk lange straat dus te voet zou je er wel niet geraken. Het was traditie om voor de vakantieweek begon daar te gaan ontbijten.

"Mam", riep ik,"ik heb al afgesproken met Lies om te gaan paardrijden, zoals elke zaterdag." "Dat heb ik gisteravond afgebeld en Lies had trouwens ook al iets anders te doen." riep mijn moeder terug.

Oef, gelukkig dacht ik bij mezelf. Ik was de vorige maanden wel vaker vergeten Lies te verwittigen en kreeg ik nogal kwade berichtjes van haar aan, maar gelukkig vergeet ze dit altijd weer snel.

Ik nam een jeans uit de kast en een los, maar elegant T-shirt met half lange mouwen. Ik was me aan het aankleden toen ik opeens vanalles beneden hoorde. Aaaah... rommeldebommel......

WAT WAS DAT???

Al snel hoorde ik gegil en gehuil. Ja dat moet Amy waarschijnlijk weer zijn die overdrijft omdat ze misschien haar kleine teen heeft gestoten.

Ik kwam uit mijn kamer en keek naar de trap maar daar zag ik geen Amy die haar teen had gestoten, nee dit was vele erger. Waar Amy zat lag een grote plas bloed en stak er nu iets uit haar been?!?!

In paniek roep ik snel: "Mam je moet nu snel komen, het is een noodgeval!!!" Mijn moeder antwoord "Lucy, je kan toch wel zelf een outfit kiezen, je bent al oud genoeg!" "Mam, het gaat hier niet over een outfit, Amy is erg hard gevallen van de trap!" Mijn moeder komt eraan gehold en ziet Amy daar liggen.

Ze houdt haar handen voor haar mond en gaat snel naar Amy. "Lucy, bel 112. Ze heeft een open been breuk! Dit is echt heel serieus!" Ik neem mijn gsm en tik (voor de eerste keer in mijn leven) 1. 1. 2. in.

De dame aan de andere kant van de lijn "Wat is uw noodongeval?" Ik hoor wat ze zei maar kon niet antwoorden. Ik voelde me onwel door al het bloed. Ze herhaalt haar vraag nog eens en moeder neemt snel mijn gsm over.

"Mijn kind is van de trap gevallen, veel bloed verloren en ze heeft een open been breuk!" zegt ze zo rustig mogelijk maar ik hoor de paniek in haar stem. "Waterbloemlaan 34" Dit was ons adres. "Mijn naam: Lilly Wouters"

Ze hing op en zei tegen me dat dat ambulance over enkele minuten hier zou zijn. "Nu moeten we rustig blijven zodat Amy niet nog meer in paniek geraakt."