Karanlık Gölge

Ruh Sağlığı

''Merhaba anne, şuan seninle her zaman gittiğimiz o çay bahçesindeyim. Buraya genellikle sen olmadan gelmezdim biliyorsun. Fakat bu seferlik böyle olması gerekti. Burası her zaman ki gibi çok güzel. İnsanlar gülüyor, eğleniyor, mutlular. Hatırlarmısın küçükken seninle bir oyun oynardık, insanların gülüşlerinin ardında ne olduğunu bulmaya çalışırdık. Acaba bizim gibi başkaları bizimde yüzümüzün ardında ne oldğunu tahmin etmeye çalışıyormudur? Her insanın yüzü maskeymiş anne. Her insanın yüzünün ardında sırlar varmış, her insan yorulur ve her insan bıkarmış anne. Sen bana hep derdin ki insanlar maskeleri kadar vardırlar, maskeleri kadar yaşar, maskeleri kadar mutlu olurlar. Çok doğruymuş, iyi kötü her insanın bir maskesi varmış. Şimdi bunları yüzyüze konuşuyor olsaydık sen bana kızardın. Herşeyi bu kadar düşünme kurcalama zamana bırak, düşünmek ruhu yorar derdin. Yoruldum ben anne. Bittim, tükendim, yok oldum. Buradayım ayaklarım yere basıyor ve nefes alıyorum. Fakat nefes aldıkça umut yokmuş anne. Çok gezdim çok umut aradım. Bulduğum her umudun sonu aynı şeye varıyor. Hiç bir umut sonsuza dek sürmüyor anne. Hiç bir umut yatıştırmıyor içimdeki nefreti, öfkeyi. En kötüsüde ne biliyormusun anne? Karanlıktan korkardım ya önceden, oysa şimdi karanlık olan benim. Gittiğim her yerde bir gölgeyim sadece. Güneş çıktığında var olan, ay ışığında can çekişen karanlık bir gölgeyim. Çok çalıştım anne inan ki çok çalıştım. Yanında kalabilmek için sana destek çıkabilmek için çok denedim. Başka bir yol olmalı dedim. Ama yok anne yok herşeyin üstüne yemin ederim ki yok. Şu hayatta benden daha çok acı çektin, güçlüsün. Ruhun bedeninden büyük. Ama benim değil ve ben artık yapamıyorum. Bu satırları okurken sakın ağlama sakın. Herkese benim kızım çok güçlüydü de hatta gerekmedikce intihar ettiğimi bile söyleme. Biliyorsun insanlar her zaman düşünmeden konuşurlar. Senin başın şişmesin. Ben yapacağım şeyden utanmıyorum ve şu zamana kadar yaptığım hiç bir şeyden de utanmadım. İntihar benim için bir kurtuluş anne. İntihar bir nefsi müdafaa. Seni seviyorum anne. Ve beni anlayacağını düşünüyorum. Mutlu ol, beraber gittiğimiz yerlere git ve hatırla ama asla ağlama anne asla ağlama. Ağlarsan masken düşer, duvarların yıkılır. Ağlamak rahatlatmaz anne, ağlamak sadece maskeyi düşürmektir. Kaybetmektir. Ve sen kaybetmemelisin anne. Hayatın oyununa yenik düşmemelisin. Ardımda seni bıraktığım için üzülmeyeyim anne lütfen. Yaptığım şeylere asla pişmanlık duymadım. Bundada duymak istemiyorum. Maskem düştü anne, buraya kadarmış. Hoşçakal." Ve o günden sonra bir daha asla ağlamadım.