de muzikale redding

deel 4

Koen pov

zit ze nu te zingen? vraag ik mezelf af. Tineke draait aan de geluidsknop zodat we het kunnen verstaan. "ik wordt gepest, ik word gepest. want ik hoor niet bij de rest dus ik word gepest. ik schrijf zelf men liedje, ze noemen me een mietje. dat is niet zoals het hoort daarom wordt ik vermoord. ik word gepest ik word gepest want ik hoor niet bij de rest dus ik word gepest. ja ik zwijg, als het graf. als pap dit wist dan stond hij paf. maar ik ben sterk en ik hou stand. straks maken ze me van kant." horen we Liana zingen. daarna barst ze in het huillen uit. "zei ze nou dat ze gepest word?" vragen ik en Tineke in koor. "dat wist ik niet. en zei ze dat ze vermoord word? nee toch." zegt Victor terwijl hij tranen in zijn ogen krijgt. ik probeer hem gerust te stellen terwijl Tineke terug gaat naar de verhoor kamer.

Tineke pov

ik sta voor de deur van de verhoor kamer. ik hoor Liana hard huillen. om haar niet te laten schrikken klop ik eerst aan. ik wacht een minuutje en ga dan binnen. daar zit Liana te kleuren alsof er niets aan de hand is. "heej Liana. sorry dat ik lang weg bleef. wat heb je ondertussen gedaan?" ze kijkt niet op maar laat haar kleurtje vallen. ze draait zich om, duwt haar hoofd in het kussen en begint te huillen. ik ga naast haar zitten. "je hebt me wel gehoord. de box stond zo luid dat ik mezelf kon horen." ik voel dat ik rood aan loop. hoe kon ik zo stom zijn om de box zo luid te zetten? "Liana, kan je me eens uitleggen wat er aan de hand is?" "als mijn vader erbij is." ze heeft het nog maar net gezegd of Victor komt al binnen gelopen en begint haar te knuffelen. ik ga terug in mijn sofa zitten en laat hun even hun gang gaan. Victor gaat in de andere zetel zitten en laat Liana aan het woord. "toen mama stierf begonnen sommige mij raar te bekijken. ze vonden onze klas perfect omdat niemands ouders gescheiden of dood waren. maar toen dat bij mij wel gebeurde lieten sommigen me links liggen. maar toen ik een keer begon te zingen vroegen ze welke artiest het gemaakt had want ze vonden het vreselijk. ik zei dat ik het was en toen begon het. het begon met schelden en soms een duw. maar sinds een paar weken begonnnen ze me te schoppen en te slaan. iedere keer zeiden ze dat ze me gingen vermoorden, maar kwam er iemand voorbij zodat ik kon ontsnappen. maar ze weten dat ik op woensdag middag mee moet naar de winkel en ik altijd in de auto wacht. ze zeiden dat ze me uit de auto zouden komen halen en me lieten verdrinken in de rivier." ik ben geschokd. Victor begint te huilen. graag zou ik meedoen, maar ik hou me in. "Tineke, gaat het? of moet ik komen helpen?" vraagt Koen bezorgt. ik doe teken dat het wel gaat. "Liana, we gaan je beschermen en zorgen dat dat niet gebeurt." zeg ik bemoedigend. Liana tovert een flauwe glimlach op haar gezicht. ook Victor's gezicht klaart beetje bij beetje weer op.