Finally

《4》

'Oké weet je het zeker dat je dat wilt? Want soms is het verleden beter daar. In het verleden!' Ze is opgestaan en kijkt mij woedend aan met haar handen tot vuisten gebald. Waar komt dit opeens vandaan?

'Sorry.. ik wilde je niet...'

'Niet pijn doen? Te laat! Tien jaar lang heb jij mij pijn gedaan! Ik moest telkens weer vluchten, als ik ooit vrienden kreeg, werden ze vermoord of moest ik ze verlaten. Ik heb nooit meer een thuis gekend. Ik heb op straat moeten zien te overleven! Tussen de ratten geleefd, op mijn knieën moeten smeken voor eten! En jij was zo blind door jou perfecte leventje dat je niet zag wat je mij aandeed. Wat je mij nu nog steeds aandoet! Denk je dat ik niet al de mensen hun gezichten nog voor mij zie toen ik ze vermoordde? Elke nacht jagen ze mij op in mijn dromen. Maar ik kon niet anders!

Jij líet mij hun vermoorden! Die arme onschuldige mensen, maar de enige keuzes die ik had waren overleven of vermoord worden door jou! Wil je weten wat ons verleden is? Jij was een prins, en ik de dochter van een bediende. Jij en ik waren beste vrienden. Ik was bestemd om bij jou te horen! Ik hield van je! En dat ben ik blijven doen al die jaren lang, maar zelfs als je mij recht aankeek herkende je mij niet. Omdat die stomme vader van jou erachter kwam dat wij elkaar nooit zouden verlaten, dat ik waarschijnlijk jou vrouw zou worden later! Dus liet hij iemand komen die jou geheugen wiste. Maar dat niet alleen, die man, jou vader vertelde je allemaal leugens! Over hoe slecht ik was en dat ik, een klein meisje van 9 jaar hun geluk in de weg stond! Jou vader overleed vlak daarna, moeder heb je nooit gehad. Alleen je zusje die je eigenlijk haatte. Maar ik was weg, gevlucht, dus zocht je iemand anders om dat lege omhulsel van je hart mee te vullen! Mijn moeder hadden ze vermoord, naast jou het enige lichtpuntje in mijn miezerige bestaan. Dus ja, pijn heb jij mij gedaan! En pijn doe je mij nog steeds! Want,' ze huilde met volle tranen en door haar woede heen, 'ik houd nog steeds van je, en jij herként mij niet eens meer!' Ze slaat mij tegen mijn borstkas maar het deert me niet. 'Ik houd van je! En voor dat haat ik je! En ik kan niet over je heen komen want telkens duik je weer op met die stomme knappe kop van je, en die inktzwarte ogen waar ik altijd uren naar kon blijven staren!' En toen klikte er iets in mijn hoofd. Ik herinner mij het weer. Alles, alles van wat we vroeger meegemaakt hebben. De avonturen door het kasteel, door de geheime gangen spelen en rennen. En.....ik hield inderdaad van haar. Ik kijk op en staar in haar ogen. En ik weet dat zij het weet. Ze glimlacht. En dan begint ze nog harder te lachen en ze blijft maar huilen. Maar nu zijn het tranen van vreugde.

'Ik heb je gemist.' Zegt ze en ze zoent mij. Ik kan het niet geloven, ik heb alles weer terug. Zelfs meer dan ik had gewenst. Ik zoen haar terug en we raken verwikkeld in een omhelzing van armen en benen. We stoppen even om op adem te komen, onze voorhoofden tegen elkaar en mijn handen om haar gezicht.

'Ik herinner je weer. Het lege gevoel is weg. Ik heb je weer terug en ik laat je deze keer nooit meer gaan. Niemand kan mij bij jou vandaan halen, en als er iets gebeurt dan vind ik je weer. Ik hoef alleen maar mijn hart te volgen.'